και για να μην ξεχναμε ποια ειναι η...

τοτε καταλαβα τι δεν εβλεπα τοσο καιρο...


ειδα εκεινη να στεκεται πανω απο μια βροχη,
τιποτα δεν θυμοτανε,απ'οσα μου 'χε πει..

λιγο πιο κατω ειδα την ενοχη...
υποταγη..
κομπλεξ...
καταντια και εξιλεωση μεσα απο αυταπατες
πως ταχα δεν ητανε νεκροι..

μεσα σε μπουντρουμια μαστουρωμενοι με ανια
μεγαλωμενοι απο μια τεραστια βια
εκφραζουν τον υποκοσμο του καθωσπρεπισμου και
κατηφοριζουν με γελια προς το απολυτο μηδεν...

μια τεραστια απορια σε καθε κινηση τους
δεν ξερουν γιατι...ειναι
δεν ξερουνε ποιοι...ειναι
σε βλεπουν στην ακρη
και θελουν να μαθουνε κατι...
θελουν να αντικρυζουν
τον προπαγανδισμο στις φτωχες τους αληθειες
να σφαγιαζουν τον ενδοψυχισμο τις πιο αδιαφορες νυχτες...
και κατουραν, τις ανυποπτες ωρες πισω απο τα βαριεστημενα
αμαξια των ηλιθιων...που νυσταξανε θαρρω


-Θα περναω καθε πεμπτη
για να με ελγχετε...
οχι τιποτα ιδιαιτερο...
ενα απλο τσεκαπ..

-Ενταξει.κυριε.

-Α και που εισαι?
δεν γαμιεσαι...

Σημερις...

Δεν βγηκα αποψε (του χθες)...

Ελιωσα στο νοσοκομειο...
περιμενοντας κανα πολυχρωμο πανκιο να το κατουρισει.....

να τον κοιταν ολοι με ματια αρρωστημενα
και εκεινος,δακτυλοδεικτουμενος
να χλευαζει και να μας κατουρα...



Σημερις....

(Εξω απο δω)

Καναμε κατι σημερα..
απειρες..συγκεκριμενες πραξεις..
και γιναμε χαρουμενοι..
και ειμαστε χαρουμενοι..


στιγμες που δεν καταγραφηκαν,αλλα παραμορφωθηκαν ...σε υπαινηγμους...
(το ιντερνετ,και τα Blog του)

σε τουτα και στ'αλλα...
που αφηνουμε συνηθως διακριτικα,
μπροστα σου...

Παιζουμε το παιχνιδι και εσυ ακολουθεις
καμμια φορα..
μεχρι το χειλος του γκρεμου μας χαιρετας...
οπου ανα-γεννιομαστε...
βλεπεις την ωραια θέα
οπου ο θανατος μεθα
και τελευταια στιγμη
μας απλωνεις το χερι...

(Publishing)....

Πονταρουμε στα βαθια πηγαδια,
η' θα μας παρουν μεσα
η' τα στοιχεια μας απ'αυτα
θα δροσιστουν...

Σου λεω ο,τι υπαρχει
μπρος σου και δεν το βλεπεις

οχι
οχι με αυτες τις λεξεις..

γι'αυτο εισαι εδω
γι'αυτο ειμαι και γω

...γιατι
ετσι.....

Η αισθηση στις πεντε τα ξημερωματα...

Το ξενυχτι σου γεννα πολλες φορες την αισθηση της μοναδικοτητας των στιγμων εκεινων που περιφερονται εξω απο τα κλειστα παραθυρα οταν οι πολλοι κοιμουνται..

Αισθανεσαι για λιγο την διαθεση της ημερας,το πρωτο της κλαμα μετα την γεννα..το πρωτο της ξεσπασμα..


Στις πεντε τα ξημερωματα,ξεφυτρωνουν οι πρωτοι εργαζομενοι της ημερας...
Το σκουπιδιαρικο καθε φορα μου θυμιζει την ωρα,εκεινη που μετριεται ως πεμπτη...καθε φορα και μια εκπληξη,καθε φορα και μια παρορμηση μετα την ειδηση μιας νεας μερας,μιας νεας γεννας...

Οι ωρες αυτες κυλουν με την αρμονια ενος ακορντεον πριν γλυστρισει ο ηλιος στην κατηφορικη του ανατολη και η καθημερινοτητα στριγκλισει τους ψυχεδελικους ηχους
μιας βαριας μυθοπλασιας...

Καλημερα..σε ολους..