http://papachatzis.tumblr.com/post/63589410/policeviolence

μπατσος καλος ηδη νεκρος

antio

"ειναι μια χωρα που με διωχνει μακρια
με κλοτσαει με τα σκυλια και τους λεπρους της
και χτιζει γυρω μου τειχη και κελια
για να πεταει τους νοθους γιους της"


"τωρα που τιποτα δεν εχει απομεινει
μενει να βρουμε τη ζωη μας ξανα
ελα να στησουμε ενα ωραιο πανηγυρι
πανω απ'αυτη την αβυσσο
που χασκει για μας"



"δεν υπαρχει ομορφια
παρα μονο στο βλεμμα
που την φρικη κοιταει
και ομως αντεχει"



"αν βρεις την λαμψη και μια αγρια χαρα
θα μας παρει ο ουρανος πιο μακρια
σε μια γη που ανατελλει"



"δεν κοβεται στα δυο η ζωη
ειναι ηλιος και βροχη μαζι"


καλη ακροαση

Καγκελα παντου,ερχονται τα Ντου

οι μερες ειναι δυσκολες
εστω και αν δεν το εχεις αισθανθει στον απολυτο βαθμο
σε βαραινει ο πονος των αλλων

γιατι ζεις στην φυλακη οπως και γω
στην μεγαλη φυλακη που εξυμνουνε οι ηλιθιοι
και οταν κοιταξω τα ματια σου
μου μαρτυρουν πως αφουγκραζεσαι τις δυσκολες αυτες μερες

γιατι πανω απο πεντε χιλιαδες ανθρωποι κανουν απεργια πεινας
κρατουμενοι
πολιτικοι κρατουμενοι κατα κυριο λογο
και ειναι αστειο το οτιδηποτε
ωσπου το γελιο μετατρεπεται σε οργη

δεν εχει πια σημασια να πουμε για τα ειπωμενατο πολυτεχνειο και τα γεγονοτα που εγιναν παραμυθια στις ροδινες κοιλαδες των τηλεοπτικων καραναβαλιων

το παραμυθι παυει απο μονο του πιαδεν υπαρχει αλλο
Τερμα

ερχονται οι καταστασεις των υπερβασεωνμε σπασμωδικες βιαιες κινησεις καταληγουν πλαι στα αφτια μας και μας στριγγλιζουν την υπαρξη τους
δεν εχει πια σημασια να μιλησουμε για την συγχρονη χουντα ως ειδηση γιατι εχει ξεπερασει τα ορια της πληροφοριας ειναι κατι που ολοι μας πια μπορουμε να το αντικρυσουμε καθαρα μπροστα μας και δεν ειναι ωφελιμο να μεινουμε εκει αλλα να διακρινουμε τις κινησεις αυτου του τερατος που ερχεται κατα πανω μας
κατα εναν περιεργο τροπο η τηλεοραση σαν μαγνητης δεν σε αφηνει να κοιταξεις εξω απο αυτην προσπαθεις αλλα δεν μπορεις να κουνησεις τα μελη σου καθηλωτικα προσκυνας την υποταγη σου στο τιποτα


ειναι αναγκη να βγουμε λιγο απο την ζεστασια των παραμυθιων που πλεκουμε για να φωλιασουμε τα ονειρα μας
ωστε να αισθανθουμε το κρυο νερο που ξεπλενει τα βρωμικα κορμια ανθρωπων που ζουν την εξαθλιωση.

ας αναψουμε την
αληθινη φωτια

αυτην την φωτια που βραζει μεσα μας
ας την μοιραστουμε
με οσους την εχουνε αναγκη




τα καλυτερα ερχονται

το νου σας

http://kratoumenoi.wordpress.com/2008/11/12/kalesma/

ΑΦαιρεσε τις υποψιες απο το προσωπο σου,
γιατι η νυχτα δεν θα μας δεχτει στην αγκαλια,
στην ολανθιστη φωτια της.

Σιωπη στην κενη σκηνη,
διαπεραστικα τυμπανα στο τελος της
στο μεσο της διαδρομης

ολα φαινονται διαφορετικα μετα τον πολεμο,
και νιωθεις πιο ασφαλης οταν χαμηλωνεις τα φρυδια
και δεν ανοιγεις τα ματια για να καταλαβεις,εστω και κατι ,

σκεπτεσαι επειτα το αγχος που κουβαλαει στις πλατες της, ή βαθεια στις τεσπες της μια τετοια κατασταση

λοιπον ελπιζω να σου μεινει για πολλες μερες το χθεσινο.
δεν θελω να το πω αυτο..το ειπα..
δεν θελω
γι αυτο το διαγραφω..κι ας κειτεται πιο πανω...
το καταργω προς στιγμην
και συνεχιζω τον συνειρμο μου πανω του..
γιατι αν μεινει στην μνημη και εκεινη επαναπαυτει στην ψυχικη σου κατασταση που εκμηδενιζει την ελλειψη (το κατα δυναμην+),
ισως γινει βασλσαμο (με ημερομηνια ληξης),
ή βαση για κατι αλλο,
και να με βοηθησει καπως να σκεφτω την αδικημενη μουσικη,που αφησαμε πισω.
τις μερες που ατεχνες και χωρις νεοτητα περασανε μπροστα απο την σκονη που βαραινει την εμπνευση.

στεναχωρια για την ελλειψη της μουσικης.

τιποτε παραπανω


Αλλωστε

"η επιτυχια ειναι εμποδιο για τον καλλιτεχνη,ισως πιο μεγαλο και απο την αποτυχια"

Μανος Χατζιδακις

ηρθε η ωρα μαγκες

ηρθε η ωρα λυσσασμενη να μας παρει απ'τον λαιμο,
θυμωμενη ωρα,που δεν μπορει να περιμενει

να μας δειξει τον ηλιο //
εμεις τεμπελιαζαμε εδω,
σαν παιδια απο κοπανα,κρυμμενα σε ενα υπογειο παραδεισο,
ακουγαμε τα πουλια
μα δεν μας θυμιζαν τιποτα

ηρθε η ωρα με μια κιθαρα και μας εφερε ανταρα.
που χωρουσε τοσα χρονια ολη αυτη η προσμονη;

αναρωτηθηκα για πρωτη μου φορα
οταν εσπασε η πορτα πισω μου
και γυρισα ξαφνιασμενος
και τυφλωθηκα
και δεν εβγαλα μιλια
και παλαβωσα
στραβοκαταπια
ιδρωσα
παγωσα
καθηλωσα την σκεψη μου
στο φως

στο βλεμμα που μου τα εξηγησε ολα
με μιας

Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο - Χειμερινοι Κολυμβητες

Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο τὸ μηχανάκι ἀστράφτει στὸν ἥλιο,
ἀντανακλᾶ τὸ χαμόγελό σου καὶ μὲ διαλύει στὸ φῶς.

Τ᾿ ἀχτένιστα μαλλιά σου, καλέ μου, χθὲς ἦταν καλοχτενισμένα
δείχναν πὼς θὰ παχύνεις
κι οἱ μπότες, ποὺ δὲ φορᾶς ποτέ σου, εἴχανε γίνει σύμβολο.

Ἕνα φιλάκι, δὲν εἶναι δράμα, μὴν τὸ παιδεύεις μὲ τόσες ἰδέες·
Ἔτσι ἀπὸ δράμα σὲ δράμα ξεπέφτεις καὶ ἐπανάσταση πάλι ζητᾶς.

Πὲς τοῦ μπαμπά σου ὅταν σὲ φιλάει νὰ μὴ φοράει τὰ μαῦρα γυαλιά,
γιατὶ σκιάζουν τὰ ὡραῖά σου μάτια καὶ μὲς στὴ σκιά τους τοὺς ἄλλους κοιτᾶς.

Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο τὸ μηχανάκι ἀστράφτει στὸν ἥλιο,
ἀντανακλᾶ τὸ χαμόγελό σου καὶ μ᾿ ἐκτινάσσει στὸ φῶς.

ΕΔΩ

Τιποτα πια δεν μας εκπλησει.Γυρνοντας στο σπιτι/ολα οπως πριν,φτανουμε στον προορισμο πριν ξεκινησουμε το περπατημα.γιατι τιποτα πια δεν θυμιζει την βολτα.

και οι ιστοριες μας δεν εχουν αισιο τελος.δεν εχουν καν αρχη,γιατι η βιασυνη να προλαβουμε το αστικο ειναι η μονη μας δραστηριοτητα.μονο αυτο.να προλαβουμε την χαμενη μας ζωη.μην αργησουμε,δεν περπει να αργησουμε γιατι θα χασουμε την καθημερινη απωλεια της ζωης μας.


ολο αυτο το στρες αποτυπωνεται σε μια ξεφτυσμενη εικονα.μια εικονα στασιμη στην οθονη ενος υπολογιστη.τρεμοπαιζει,σαν να μην αντεχει αλλο και να θελει να σβησει...κατι που δηλωνει την αντοχη που τεινει στο τελος της.

ολοι αυτη η διαδικασια,σαν μια κατασταση νυστας αιωνιας,που σε καθηλωνει στο μεταιχμιο του ξυπνιου.μονο και μονο για να μην κοιμηθεις.

τιποτα πια δεν μας εκπλησει.ουτε η τυχαια συναντηση.Και δεν θυμαμαι πια το βλεμμα.
εκεινο το βλεμμα που λαμπει.και ισως θα μπορουσε να καψει ολη την νυστα και την ανια,την βιασυνη και την εγρηγοσρη.ολους τους δρομους.

ολους τους Δρομους.

και ποτε πια δεν θα χρειαζοταν να παρουμε αστικο.
θα αρκουσε που θα ημασταν ΕΔΩ.

το παπακι ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ισως/οχι

Το εγω που δεν ειχε εαυτο,
ηταν μονο του,σε μιαν απακρη.στο περιθωριο κοινωνιων και ευαισθητων αισιοδοξων
πεσιμιστων.ο εαυτος ειναι σαν την ψυχη,μπορει και τα δυο μαζι,ισως μια μορφη ανδρογυνου, αυταρκης και πληρης,βαση αυταπατης(παντα).

και αν δεν ειναι ολα σωμα,οι λεξεις ειναι η εξαιρεση.ισως/οχι.
ακομα και ο προφορικος λογος εχει σωμα μεταφορικα και κυριολεκτικα.
και εχει και ψυχη,και θεο,και πιστη.στον βαθμο που μπορουμε (ή θα μπορουσαμε) να τα εχουμε και εμεις.

επισης ερωτευονται,οταν φυσαει,το σωμα τους λοξοδρομει,
μια φυσικη ροη.ο ερωτας.υστερα γινονται νερο,χωμα, ο,τιδηποτε και χανουν το νοημα τους πριν ακομα καλα-καλα ισορροπησουν στην ατμοσφαιρα,
λιγο εξω απο το στομα.

η αναγκη ειναι ερωτας.ο ερωτας αναγκη.
ο καταναγκασμος;ερωτικη πραξη βαση της κυριαρχιας του Δικαιοτερου.

το εγω δεν εχει εαυτο.εχει αντιπαλους με το ιδιο ονομα,μεσα στο ιδιο μορφωμα.
ΧΡΟΝΟΣ.οπως οι στιγμες,πανομοιοτυπες (γραμματικα), η καθεμια τους υπερνικα την προηγουμενη.
ετσι οριοθετειται ο θανατος στην συνειδηση του ανθρωπου,του κοινωνικου οντος,του προλεταριου,του υπουργου και του παππα.

ετσι κλαιμε για τον θανατο,διαχωριζοντας την μορφη του οπως και την σημαντικοτητα του με αυστηροτητα.
Κοινωνικη συνειδηση ειναι κατι θεμελιωμενο σε συγκεκριμενες αρχες,
και κατι πολυ αυθαιρετο.
ε και;

...



λοιπον

το εγω εχει εαυτο,
και πολυ μαλιστα...

τοσο πολυ,

που και το χεσιμο του
το κανει με
στυλ.

Ενα τραγουδι να ταν οι λεξεις και τα αισθηματα,
που δυσκολα γεννιουνται και οσο να περπατησουνε,
καμωματα σκορπαν και αλονιζουνε,
τα μετρα και τα σωθηκα

μια πυρκαγια να ητανε, ολα να τ'αγκαλιασει,
ο ερωτας που στεκεται πισω και αδημονει,
και η φλογα του ποτε να μην κοπασει
το φως του να σημαινει την αρχη

μουσικη βελουδινη,
νωχελικη,να'ταν
ολη μας η ντροπη
και η νευρικη αμηχανια


Ετσι αν γεννιοταν απαλα,με ρυθμο και αρμονια
η καθε λεξη απ'την ψυχη

τα ουρλιαχτο απ' το μωρο
θα ητανε μια μελωδια.

Παυλος Σιδηροπουλος - Στην Κ.

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής


Πες μας τι θα γίνει, αν κάποτε θ' αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
Και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες ν' ακούσουν τη φωνή σου
κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές

Να προσεχεις...

πισω απο καθε κουστουμι
βρισκεται ενα τεραστιο κομπλεξ.

καλη μου,
παρακαλω να αναθεωρησεις τα γουστα σου
στους ανδρες.

μην ψαχνεις την αγαπη στο φθηνο χαμογελο.
μην χανεις την ζωη σου στα ερειπια που φωτιζουν λαμπερα.

μην τους απαντας.

μην τους ξαναγελασεις,οταν σε κοιταξουνε γλυκα.
γιατι πισω απο την φαινομενικη τους τρυφεροτητα
βρισκεται το νοσηρο και δυναστευτικο παθος τους
για δυο στιγμες.
Πανουργοι επιχειρηματιες επενδυουν στο κορμι σου,
για να δροσισουν τα βρωμικα μουτρα τους.

Αναισθητοι σαταναδες,αφανισαν την ομορφια.
Αυτοι οι δολοφονοι,
ειναι οι ιδιοι
που σπανε τα κεφαλια οσων μιλουν την αγαπη.
οσων μιλουν τον ερωτα.την τεχνη και την απλοτητα.

Δολοφονοι της ζωης.
Φορεσαν κουστουμια για να παιξουν τον ρολο τους.
Φορεσαν κρανοι,στολες,γραβατες,λουστηκαν με καλοσυνη και
πηραν τα ευαγγελια.Μας διδαξαν την υπομονη και την εξαθλιωση.
τον φαλλοκρατισμο και την αηδια τους.

μην μπεις ξανα στην γαλαζια μερσεντες,
με τα ονειρα της μαγικης νυχτος που σου υποσχεται.

ελα μαζι μου στην γαλαζια θαλασσα που δεν ξεβαφει.
ουτε χρειαζεται γυαλισμα για να σε εντυπωσιασει.

μην δινεις πια ωθηση στην καταντια.

γιατι, βλεπεις;

οι εκδρομες μας γεμισανε μπετο,
τα μαλλια αλλαζουνε χρωμα λεγοντας ψεμματα,
ο καναπες εγινε φυλακη,
και τα ονειρα μας
βρωμανε καυσαεριο.

τα νεα της ημερας

Προσεχετε τα κοκορια.
και μην κανετε πολλες εκπομπες στο ραδιοφωνο.
η επαναστασις ειναι μπρος μας.

4:56

τιποτα το ιδιαιτερο.
αυτη την στιγμη.Παιδια γυρνανε αργα.
και το σφιξιμο μεσα,
ζυγιζει το βαρος του με μετρο την αντοχη μου
στην παρουσια του.

Ημερα περιβαλλοντος

Ημερες γιορτης,δεοντολογιας και ευπρεπιας.Αναμασιμενες αξιες,επαναπροσδιοριζονται στο συμβολικο,ταξινομοντας την θεση τους σε μια σειρα "καλων" πραξεων.

Εαν λαβουμε πιο σοβαρα υπ'οψιν το εγχειρημα που εγκειται στην διαμορφωση της στασης μας απεναντι στο περιβαλλον,θα δημιουργηθουν αμεσως προβληματικες που πριν δεν ειχαμε καν αντιληφθει.
Σε πρωτη φαση, το ζητημα περιστρεφεται στην δομικη φυση αυτης της αντιμετωπισης.
Θετουμε στην θεση του αντικειμενου κατι το οποιο συμπερικλυει εμας.Σε ποιον βαθμο θα μπορουσαμε να μετριασουμε την ενεργεια μας απενταντι σε κατι που καθοριζει αυτη την ενεργεια;Η ευαισθησια που εχει ως αντικειμενο της το περιβαλλον ειναι μια πτυχη της αυτοσυντηρησης.
Παρολα αυτα η ευαισθησια τουτη δεν εχει σχεση με το αντικειμενο της,καθως αυτο δεν ειναι ουτε καν αντικειμενο της,αλλα μαλλον ο εαυτος της.Αρα μπορει να εννοηθει ως αντικειμενο στο μετρο που ο εαυτος λειτουργει ως τετοιο.

Μια προοπτικη που στηριζεται στην μερα του περιβαλλοντος,εκτος απο το οτι ειναι μακρια απο αυτο που εννοει,επισης ειναι μακρια και απο αυτο που νομιζει οτι εννοει.
Μια αξια που πηγαζει καθαρα απο μια ευαισθησια ή απο μια αισθητικη και συναμα ηθικη αναγκη εχει ως αποτελεσμα την μετατροπη της σε μια μορφικη τυποποιηση και παραμορφωση της ουσιας της απο κοινωνικους παραγοντες.
Μετατρεπεται σε μια μορφη κυρους κοινωνικου,αδιαμφισβητητα ξεγελαει τον εαυτο της και υπερβαινει την υποσταση της, οχι μετριαζοντας την κλιση προς την "κακη" πραξη,αλλα δινοντας βαρος στην "αντιθετη" της,την "καλη".Αυτη η λογικη κινει τα νηματα στον εκφυλισμο των αξιων.Κατ'ουσιαν σε καμμια περιπτωση δεν μπορει να ειναι καλη,αλλα μονο ως προς την αντιθετη της,και για κανεναν αλλον λογο παρα για το οτι δεν ειναι κακη.Ωστοσο αν ξεπερνουσαμε τον στενο αυτον αντιφατικο συνδεσμο,θα μπορουσαμε να πουμε πως δεν ειναι αντιθετη της αλλα διαφορετικη.Πραγμα που σημαινει οτι συμφωνα με αυτη την μεθοδο θα ηταν εφικτο να καταληξουμε στην κριση που ανιχνευει δυο "κακες" πραξεις,ή μαλλον δυο διαφορετικες πραξεις.
Φτανουμε σε ενα αδιεξοδο ως προς την πρακτικη αντιμετωπιση της προστασιας του περιβαλλοντος.Στην ουσια δεν εχει να κανει τοσο με την προστασια του,οσο με την προστασια του εαυτου μας (υπο την εννοια του κοινωνικου κυρους αλλα και του μη αντικειμενου).
Αν παρολα αυτα θεωρησουμε πως το περιβαλλον ειναι κατι Αλλο, και πρεπει εμεις να προβουμε στην σωτηρια του,αυτο δεν εχει να κανει με τα κριτηρια που θετουν υπο το κυρος καποιας νομιμοτητας και δεοντολογιας,τα προνομιουχα κοινωνικα στρωματα.
Το προβλημα εγκειται στα μεσα,που βαση αυτων λεγονται καποιοι προνομιουχοι.
Αυτα λοιπον τα μεσα θα επρεπε να εκλειψουν.
Κατα ποσο θα μπορουσε να πραγματοποιηθει κατι τετοιο ειναι αλλο θεμα.
Αν λαβουμε υπ'οψιν οτι η ιδεα της προστασιας του περιβαλλοντος βρισκεται στην ιδια νοοτροπια που εντασσεται και η αξιακη τοποθετηση των προνομιουχων στρωματων περι προοδου,εκσυχγρονισμου,αλλαγης,πολιτισμου κοκ συμπαιρενουμε πως ειναι δυσκολο αν οχι "αδυνατο" να συμβει κατι τετοιο.


Θα ηταν ενδιαφερον να σταθουμε και στην δευτερη προοπτικη,αυτην του μη αντικειμενου.
Συμφωνα με την τοποθετηση αυτη,σαν πρωτο βημα θα ηταν ορθο να αποδεσμευσουμε την ηθικη απο την αναλυση τουτη.
Ξεκινοντας στην δομιση αυτης της θεσης,η πρωτη κριση προς το γεγονος που εξεταζουμε ενεχει μια παθητικοτητα η οποια θα μπορουσε να φανει καπως παραδοξη.Συγκεκριμενα η κριση θα μπορουσε να εχει ως εξης:"Δεν μπορουμε να ισχυριστουμε οτι γινεται κατι που δεν θα επρεπε".Οχι γιατι δεν εχουμε την δυνατοτητα,αλλα γιατι το καναμε ηδη.Αυτο μας αποδεικνυει την ορθοτητα της θεσης, καθως "παραβαινοντας" την δομικη συνοχη του φυσικου της "δικαιου" φτανουμε στην ουσια της,δηλαδη στην κατανοηση του (εξαλειφοντας την ηθικη).
Η φυση κανει.Η σωτηρια της δεν ειναι κατι που μπορει να επενδυθει.Υγιης λειτουργια της ειναι η αυτοκαταστροφη της.Θα μπορουσε να αντιταξει καποιος εδω, πως μονο η βιολογικη αυτοκατστροφη της ειναι υγιης,και οχι αυτη που εγκειτε στην παρεμβαση του ανθρωπου.
Η αποψη αυτη με βρισκει συμφωνο εν μερη.Αν και εχει καθαρα ανθρωποκεντρικο χαρακτηρα.

Ωστοσο η φυση δεν καταστρεφεται!Η φυση απλα κανει.
Θεωροντας την ανθρωπινη ενεργεια-λειτουργια ως αρνητικη παρεμβαση στην φυση,μπαινουμε σε εναν φαυλο κυκλο.Για να υπαρχει αρνητικη παρεμβαση πρεπει πρωτα να υπαρχει παρεμβαση.Αυτη ειναι και η προβληματικη.
Μενοντας σε αυτην την προοπτικη δεν οδηγουμαστε σε αυτο που "περιμενουμε".Δεν υπαρχει κατι για να σωσουμε.Αυτη ειναι η αληθεια.
Ωστοσο μου κανει εντυπωση,το γεγονος οτι αφου δεν υιοθετουμε αυτην την προοπτικη, αλλα αντιθετα προσδοκουμε κατι (απο εμας;), γιατι δεν το κανουμε;

Ας περιμενουμε λοιπον, ο φοβος και η ελπιδα να μετατραπουν σε αγανακτηση.

Ομορφη πολη (στην Μ.)

Αποτυπωνοντας την χαραυγη στο μυαλο μου,ενιωσα την κενοτητα στην επερχομενη διαθεση της ημερας.Την ελλειψη της γλυκυτητας,του προσωπου και της μεθης.Η εκτροπη σου σε εμμονή,εγινε συνηθεια.Υπαρχεις στις εκφανσεις των σκιων,ετσι μετατρεπεις την διαφορετικοτητα "μας" σε ενα ομοιο όλο.Ενα σημειο αναφορας για το καθε τι.Ενα σημειο αναφορας που δεν εχει σχημα,αρχη ή τελος.Γυριζοντας το κεφαλι προς τα εξω,αντηχουν εικονες του ενδοχωρου,το τοπιο εγινε καθρεπτης του ενδοχωρου, θυμιζοντας την μικρη σου διαμονη.Μεταβαινοντας στο απυθμενο βαθος της υφης σου,προξενουμε ουλες στα αιωρουμενα μπουκαλια.Φοβισμενα,Αναμιγνυονται στον νωχελικο σου κυκλωνα και εκρηγνυνται στα ανοιξιατικα σου βηματα.

Νοσταλγια,την πιο ομορφη στιγμη.Αυταρκεια -καταραμενη λεξη- η εννοια της ειναι διαβολικη.
Τοτε,όποτε.(Οι τονοι,όπου χρειαζονται.Αποφευγουμε τα βάρη).


/ -Λοιπον, σημερα θα ερθεις για καφε στο μπαλκονι μου.

\ -δεν θα μου πεις τον λογο;

/ -Εισαι το πιο ομορφο παραμυθι.

\ -Κι αν το μπαλκονι πεσει;

/ -Μιλας για κατι ανεφικτο.

\ -Μα πως;

/ -θα το ριξουμε εμεις.

Απο το άπειρο σε σένα

-Ε, εμενα δεν μου αρεσουν οι μιζεροι κακοκεφοι ανθρωποι.
οι απαισιοδοξοι, ματαιοδοξοι, αυτοκαταστροφικοι.

-Λοιπον τοτε, μην μου κλαιγεσαι,
την ομορφια σου
που τοσο αγαπας
μην μου κρυβεις.
μην αδιαφορεις
ανακουφιζοντας το κορμι σου
στον πυθμενα της υποκρισιας.

γιατι ολα
οσα σ αρεσουν
και ολα
οσα αντιπαθεις
εισαι.

"Βαρυτερα απ'τα σιδερα"

(ηχογραφηση περι το 1925)

"Βαρυτερα απ'τα σιδερα,ειναι τα μαυρα ρουχα,
γιατι τα φορεσα κι εγω,για μιαν αγαπη πουχα.
Ετουτα ειναι τα βασανα κι οχι τα περασμενα
π'ανοιξανε παλιες πληγες και σταζουν μαυρο αιμα.
Στη μια φωτια αλλη φωτια,στον πονο αλλος πονος
σε τοσα βασανα γιατρος ο χαρος ειναι μονος."



Ερμηνεια
Μαρικα Παπαγκικα

Περασαμε καλα λοιπον (νουμερο δυο)

να μην φοβασαι πια.
σου γραφω

επειδη δεν θα ακουσεις
τα λογια αυτα
απο στομα
ή ματια.


δεν ταυτιστηκες ποτε
με τον αποδεκτη.
των εκφρασεων σιωπης και αγχους.
της ανυπομονησιας, της απογοητευσης
της γαληνης,του γελιου και της σαγηνης.

ησουν εκει που εφθασα, να εισαι.

οπου τεθηκες,εκ των πραγματων.

η ανυμπορια εγινε
καθηλωση,στην εικονα σου.
χωρις επαφη,
κοινωνω το αερικο σου κορμι.

μια γλυκια μελωδια σου αφηνω, σαν χαδι
απαλα στον λαιμο σου,
να την ακους και να σε ξαφνιαζει
τις νυχτες που ερωτευεσαι τυχαιους
περαστικους της ζωης σου.

περασαμε καλα λοιπον

υπαρχει τροπος να μην το μαθεις.

και η εξεταση ειναι παντα δυσκολο πραγμα.
οταν απο πριν
φτυνεις αιμα.

υπαρχει τροπος να μην το μαθεις.
ποτε.


φθανοντας στην επιγνωση,
βυθιζεσαι στην απογνωση.


αναχωροντας γεματοι ζωη
αφηνουμε τον θανατο στις πλατες τους.


γελασες την τελευταια φορα

που φοβηθηκα.

φοβηθηκα την απωλεια.

αν και προηγουμενως,
ζωηρα ειχα αναρωτηθει
που βρισκομαι.

η απαντηση ηταν η ιδια.

αποδομισμος σε αριθμους

13
5
1
7
21

οταν ερθεις

περιμενοντας

μετραω

τα σχηματα

που με οριζουν.

οπως αυτα νομιζουν.

χειροποδαρα

με εχουνε κρεμασμενο

αλλα με την συνυηθεια και αυτο

γινεται ευχαριστο.


μα οταν σε ανταμωσω

μην δωσεις σημασια

στα κουρασμενα μελη μου

και την παραλυσια.


μοναχα λιγο στασου

και υστερα χαμογελα

να αφουγκραστω το ονειρο

την πιο ομορφη μερα

πιο λιγο
απο παντα
σε ειδα να κοιταζεις
με ολη σου την ομορφια.

και ειχες το φως
για φορεμα σου.

πιο λιγο
απο παντα.

"ο αερας οξυς.το βλεμμα της ξεθωριασμενο"

"δεν εχουνε τα λογια σημασια,
τα γραφουμε στο τζαμι αν θολωσει,
κι αν κατι απ'ολα αυτα εχει αξια,
ειναι οι στιγμες που ιδια εχουμε νιωσει"

Μια ανασα.
το απογευμα στην πολη,τα αμαξια ανησυχα
μπλεκονταν στην ηρεμια της βολτας μας.

οπως ο αερας που μας βρηκε για τελευταια φορα μαζι.
και νιωσαμε το ιδιο ριγος.
σαν να ημασταν ενας.

ενας ξενος.
κατηφοριζοντας προς το διαμερισμα του
δυστροπος,
αναθεματιζοντας τον κρυο καιρο που
συναντησε απροσμενα
στο τελος της απογευματινης του βολτας.


αφαιρεθηκα στην βροχη,την θυμηση,
τον αερα που ξεθωριασε το προσωπο σου.
οπως τοτε.
εξαφανιστηκες
χωρις καν να κουνησω το κεφαλι.
μοναχα μια κλεφτη ματια,
διασχιζοντας το τελος του διαδρομου,
περνουσες την πορτα με αναφιλητα.

ετσι αφουγκραστηκα την απουσια σου.

οπως και τοτε.

ο αερας ηταν οξυς.

και ας μην ησουν εσυ.

οπως και τοτε.

εσυ ησουν.

Η πιο ωραια συναυλια

Μεσα σε εκτονωτηρια,ξεβραζουμε την μολυνση
απο τον αερα που καταπινουμε.

Μπορντελα,εκκοσμικευμενα,παραλλαγμενα,εξευγενισμενα,
εντεχνα.

Ο Θεος ασελγει, για να σε ανακουφισει.

ο τοπος εδω ειναι φρικαλεος.

τεχνη.ειναι μια τουαλετα.
εδω βρομαει.
οι αναγκες μας η μια μετα την αλλη.
ερχονται χωρις για να.
και μας προπαγανδιζουν.
μυθοποιουν τον εαυτο τους,
και αποπνεουν τον δικο μας.

φθηνα μαγαζια.γυναικες σε αποσυνθεση.
ζωη σε αποσυνθεση.
ειναι η τεχνη.
προβαρουμε καθημερινα την αυτοκαταστροφη σας.
το τελειωμα.
την εκσταση.
με ορους πορνειου.ερχεστε και φευγετε.
με ενα χαμογελο απο την τελευταια συναυλια
που ειχατε την ευκαιρια να δειτε.

χωρις σκεψη για το τελετουργικο.
τις μολυνσεις.
και τις ασθενειες.

εκστομιζετε επιβλητικους επαινους.
ταυτιζοντας την καλλιτεχνικη κλιση
με τους τροπους ζωης που αρμοζουν
στην "μεγαλοπρεπεια" σας.

η σημαντικοτητα φθηνει.
ολο αυτο το ποιημα,αρχιζει και τρελενεται.
η μουσικη κατηφοριζει στο ροζ δωματιο,
και το θεαμα σερνεται
μετατρεποντας την ουσια του
σε στεγνη αναγκη.


η αυθεντικοτητα στην τεχνη
ειναι αναγκαια,
για να συνειδητοποιησουμε
πως τα γυμνα της στηθη
ειναι πιο φυσικα
και πρωτογονα
απο ο,τιδηποτε αλλο.

Cyxanalysh

Ολες οι καινοτομιες μας ειναι παλιες.
Σκουριασμενες εκπληξεις.
Μηχανησμοι που δεν ξερουμε.δεν αντιληφθηκαμε ποτε..
Γυναικειες μορφρες που συντηρηθηκαν στα ψυγεια των εμμονων μας.
«το μονο που μας διδασκει η ιστορτια,ειναι οτι δεν μας διδασκει τιποτα».

Εψαξα ολες τις γωνιες,
Βρηκα αραχνες,κατασαριδες και βρωμια.
δεν συναντησα πουθενα τον Θεο.
δεν πιστευω στην απουσια Του.
Κανεις δεν εφυγε απο καπου
Χωρις να φτασει πρωτα.
Αλλα Δεν ειναι θεμα χρονου.
Γιατι η αληθεια ειναι πως
δεν περιμενουμε κανεναν.


Οι προοδευτικες μας ανατροπες,ειναι ξεσπασματα δυναστευτικου συντηριτισμου.
μενουμε στους οροφους της ηληθιοτητας.ο ενας πανω απο τον αλλον.ή το αντιθετο.
Και το αντιθετο;
Γιατι το αντιθετο;
Διχασμενοι ρολοι και για τον καθ’ ενα;

Ποιος ειναι μονο ενας;

Οχι το αντιθετο.
Κανεις δεν θα δεχοταν να αυτοαναιρεθει με μια λεξη.

Ολα ειναι διαφορετικα.
Η αντιφαση ειναι μια αυταπατη.

Κανεις δεν θα μπορουσε να αυτοναιρεθει.
Γιατι το ναι δεν αποκλειει το οχι.
Απλα διαφερει απο αυτο.
Το βαρος δινεται στην γλωσσα.
Το βαρος ειναι στην γλωσσα.
Γιατι το σημαινον αντηχει
Απλα διαφορετικα.

Και πραγματι αυτοαναιρουνται ολα.
Ομως κατι τετοιο ειναι αδυνατο.

Κατι τετοιο ειναι αδυνατο,οχι επειδη δεν εγινε ηδη.
Αλλα επειδη εγινε εσφαλμενα.

Ειμαι εδω.
Διχασμενος.
Παντοτε.

το ναι και το οχι που αποτυπωνονται πανω μου
ως μια απαντηση,δεν με καταργουν,
αλλα με χαρακτηριζουν.

Τα κομβικα σημεια,συγχαιονται,διαχωριζονται,διαφερουν.
Αλλα δεν αυτοαναιρουνται.


(αSdjianaδαθγονγ΄σξφδιςεαπμαπ.ςγφπτ/'φαξφμπφηαμγ[α'μα[ξδκ['?.γςιπμνφ;π;΄φ@!φξι!)


Αφουγκρασματα σαλπισματων,βουβοι νοσταλγικοι ηχοι φαλενων.
Ταξιδια στις ακρες των ωκεανων.αφροι, εκστατικα διογκωμενοι.
Προσωπα εξασθενημενα,αερικης υφης.
Εξαυλωμενη βροχη,θυμιση που καταργει την σιωπη.

παραταση.ο ηχος του δρομου.η πισσα ανασαινει.

Αργα, γλιστερη μουσικη,ξαποσταινει στην ωρα μας.

Το δικαιωμα στην ωρα.
Το δικαιωμα στο θρασσος.
Το δικαιωμα το θρασσος.

Ολα ειναι δικα μας,ειπε ο ανθρωπος
Πριν τον αφανισει ο “ιδιοκτητης” του.

"μονη αληθεια"

Αγαπω το χωμα.

γιατι μυριζει ομορφα.

οταν βρεχει.

ειναι ωραια η βολτα κοντα στην ευωδια του.

βλεπω τα βλεφαρα σου.το φως που ξετυλιγεται.

το χωμα που σου μοιαζει,παντου μοσχοβολα.

"δως μου τα χερια σου"

ειναι το πιο δυσκολο πραγμα,
να σου εξηγησω.

"δως μου τα χερια σου"

μου ειναι το πιο δυσκολο πραγμα.

"μέσα από σένα είδα εμένα"

και μου ειναι δυσκολο να σου εξηγησω.



αγαπω το χωμα.

μυριζει ομορφα οταν βρεχει.

δως μου το χερι σου.

δεν υπαρχει εξηγηση.

ολα ειναι τοσο ομορφα.


ειναι τοσο ομορφα

που ξεπερνανε την εννοια.

ξεπερνανε το απειρο που οριοθετεις ασυνειδα.


δεν υπαρχει εξηγηση,
αγαπω το χωμα.
ειναι ολα τοσο ομορφα.
δως μου το χερι σου.





_____________________

"Ποιητικη Βραδια"

O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου


O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια άδεια λέξη.
Κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω, αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου
Θα' ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν' αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.


(Cesare Pavese)




Καταθετω το ποιημα αυτο
απαντωτας στο καλεσμα της Roadartist
για μια "ποιητικη βραδια".


καλω με την σειρα μου οσους εχουν διαθεση
να συμμετασχουν σε αυτη τη "ποιητικη βραδια".

εχετε προσκληση ολοι.

Ελα στην μεγαλη μας γιορτη

πως να κρατηθεις;


ξερνας


πανω στο πεντακαθαρο πεζοδρομο,
μπροστα στα πολυτελή μαγαζια.

και δεν ειναι της μοδας
να ξερνας.

το ξερουνε ολοι γυρω σου.

δεν ταιριαζει στο ντυσιμο σου,
στο στυλ και την γοητεια σου.

δεν θα ηταν καλογουστο,
να χαλας μια βραδια ετσι.
μια τοσο ομορφη γιορτη.


με τετοια "αστεια"
δεν θα γελουσε κανεις,
ουτε οι γραβατες τους θα σου εδειναν σημασια.

μην εισαι κακοκεφος.
θα σε πουνε μιζερο.

"χαμογελασε! μια αδολη καμερα σε καταγραφει"





τι αλλο θες;

ανθεκτικα,
ακριβοπληρωμενα
ρουχα,
ανανεωμενο στυλ,
αστραφτερο χαμογελο,
γερό οργανισμο,
να καταπινεις
τις μυρωδιες του βοθρου,
και να μην πονας.


πρεπει

Να σταματησεις να ξερνας.



Οι αγαπημενες μας φαραμακευτικες εταιριες,

βγαλανε φαρμακα και για την δική σου ευαισθησια.

τωρα θα γινεις δυνατος,οπως ειμαστε εμεις...

(μια εικονα).

πια δεν θα πονας.

δεν θα ξερνας πανω στα ωραια μας φορεματα,

ο βοθρος αυτος εχει κτιστει για ολους μας.


αποψε
μην ανησυχεις,
κοιμησου απαλα,
πριν κοιμηθεις.

Ετσι λεμε

που ειστε παιδια...;

ξερω οτι μιλω στο κενο...
ουτε καν σε μενα.

γιατι αυτο ειναι η διεξοδος.

η μονη λυση που μας εγινε και αρεστη.

και την επιλεγουμε, λεμε...

με ενθουσιασμο...

επιλεγουμε το κενο..


με ενθουσιασμο

επιλεγουμε το κενο...


ας γινουμε κατι...

τον ελευθερο μας χρονο,

(χα)

ας γινουμε κατι...

ας κανουμε τις επιλογες μας...

ετσι μας λενε...

να κανουμε τις επιλογες μας...

και ειναι ωραια.
χαιρομαι πολυ οταν γινεται αυτο...
γιατι παιρνω ευθυνες...
σαν τους μεγαλους...
και εγω μαμα...
και εγω τελω...

ετσι ολοι κινουμαστε.
με τις αστραφτερες φατσες μας.

δικτυωνομαστε και επενδυουμε.
επενδυουμε.

στο καθε τι,

επενδυουμε.

στον αλλον..

γιατι ολα κινουνται με βαση τα συστηματα αγορας...

πρεπει να περιποιηθουμε την εικονα μας,
να μετρησουμε τα λογια μας.
να ζυγισουμε την συμπεριφορα μας.
να καλουπωσουμε τον αυθορμητισμο μας.

να γινουμε το προιον
να γινουμε και οι καταναλωτες


ας ειμαστε ελευθεροι
λεμε οταν γυρισουμε σπιτι.

ας ζησουμε την δικη μας ζωη...

και γραφουμε στο μπλογκ μας,
παιρνοντας στα σοβαρα τον εαυτο μας.
γιατι πρεπει να κανουμε κατι...

ΧΑ

να γινουμε κατι...

να κανουμε
κατι που θα επιλεξουμε για τον πολυτιμο ελευθερο
χρονο που μας χαρισαν οι καλοι
μεγαλοι και σοφοι ανθρωποι...


αυτοι ξερουν...

οι κατασκευαστες πλυντηριων,
για τα πληντυρια μας
οι γιατροι για την υγεια μας
οι ιερεοις για την θρησκεια μας
οι δασκαλοι για την παιδεια μας
οι ψυχολογοι για την διαθεση μας
οι κτηνιατροι για τους καλυτερους μας φιλους
οι πληροφορικαριοι για τα εξωτερικα μας οργανα
οι πολιτικοι για την κοινωνια και την πατριδα μας


οι ειδικοι για την ζωη μας...


ζω με σιγουρια.
Ζω με τους ειδικους..

δεν φοβαμαι πια.
ειμαι ελευθερος.
και εχω τις επιλογες μου.
σεβομαι την ιδιοκτησια.
αγαπω τον συνανθρωπο μου,
μα πιο πολυ τον συναγερμο μου.


-σαν δεν ντρεπεσαι...;

-γιατι πατερ;

-αγαπατε αλληλους,πανω απ'ολα.τι εμαθες στο σχολιο;

-ναι πατερ...



ψαχνουμε
τους αλλους.

και επικοινωνουμε.

ετσι λεμε..

με την βονταφον
ειναι καλυτερα.

η ζωη μου αλλαξε.

δωρεαν χρονος ομιλιας για ολους.

για να μιλαμε οταν δεν μπορουμε να μιλησουμε.
(απο κοντα)


ειναι πολυ βολικο αυτο το κινητο.


ο ανθρωπος προχωραει.
προοδευει.

υπαρχει Προοδος.

ετσι λεμε...

και συνεχιζουμε να γραφουμε στο μπλογκ μας.
γεματοι χαρα για τα συμβαντα.
γεματοι χαρα
για ολα γυρω,
που απλωνονται,σαν εικονες.
και καθως καθομαστε στην καρεκλα ολα μας κοιταν και τα κοιταμε.
μεχρι καποια να τα επιλεξουμε.
μεχρι καποια να μας επιλεξουνε.
και ετσι να τα καταγραψουμε.

ετσι λεμε...


καθομαστε στην καρεκλα,που θα μας κανει πρωταγωνιστες,
της καθημερινοτητας μας.
και καθως η δευτερη μας κυνηγαει,
καβαλοντας την προοδο της ανθρωποτητας,
μας απειλει καλπαζοντας,
με λογους καθυστερησης και ανταγωνισμου...

και εμεις χαρουμενοι.
ενω ξεμπερδεψουμε με τις υποχρεωσεις μας προς τα κτηνη,
γυριζουμε σπιτι,με το κεφαλι μας ησυχο.
καναμε την δουλεια μας,
καναμε το καθηκον,
τηρησαμε και τον Νομο.
ολα καλα.
ειναι επιλογη μας η ζωη μας.

ετσι λεμε....

πρωταγωνιστουμε στην γεματη απο ειδικους,
δικη μας ζωη,
χρησημοποιοντας τον ιερο ελευθερο μας χρονο
εποικοδομητικα...

με διαφορους τροπους...

ετσι λεμε.....

αλλα παντα καθοδηγουμενοι απο τις οδηγιες και τις συνταγες των ειδικων.....
των αγαπημενων μας ειδικων....
μην τρελαθουμε κιολας....

η ωρα εφτασε.
ο ελευθερος χρονος αρχιζει να κυλα,
εχουμε επιλεξει ηδη πως να τον ευχαριστηθουμε.



με ματια παιδιου,γεματα αγωνια,
ανοιγουμε το παραμυθι,
και καθηλωνομαστε στην αφηγηση του....


"Τα μεθυσμένα αγγελούδια μου κοίτα
πως φτερουγίζουν στης στροφής τον αέρα
Κι όλοι το ξέρουν πως
απόψε θα έχουμε μια όμορφη νύχτα
κι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα..."

γιατι ρωτας γιατι;

παιρνουμε δυναμη..
για να κοροιδεψουμε λιγο ακομη τον εαυτο μας...
λιγο ακομη...
λιγο ακομη...

μου αρεσει η κατασταση της ηρεμιας...
της ξενοιασιας...της αγαπης

αυτη η κατασταση που σκεφτομαι τα αγγιγματα,
μονο

θελω λιγο ακομα δυναμη,
απο σενα..
να κοροιδεψω τον εαυτο μου...
λιγο να ξεχαστω
λιγο να μην πιστεψω...

θελω να μου δωσεις ηδονη

να κοροιδεψω τον εαυτο μου μεχρι τον επομενο φονο

οπου θα σωπασουν ολοι για μια στιγμη
κι υστερα θα ξεσπασουνε...

ουρλιαχτα θα μας χαραξουνε

και ετσι θα κοροιδεψουμε και παλι τον εαυτο μας...


χαρα και λυπη
λυπη και χαρα




δωσ' μου
απ' τα αγαθα σου
πριν πεις αντιο.

πριν την αρνηση

πριν την πτωση
πριν την πτωση

πριν τη εξαυλωση

στο
υστερα θα κοροιδεψω παλι τον εαυτο μου..
πως ταχα δεν ειμαι εγω..

θυμησου το

οσο ησουν,τοσο εισαι
οσο εισαι,τοσο θα εισαι
οσο ησουν,τοσο εισαι
οσο εισαι,τοσο θα εισαι







ησουν;
εισαι;
θα εισαι;



θελω να γελασω δυνατα για την ζωη σου

θελω να γελασω δυνατα για την ζωη μου

θελω να γελασω δυνατα για την ζωη μας




....

Μολις νυχτωσε

δεν εχουμε τιποτα να πουμε
περιμενουμε μονο να αφουγκραστουμε
την ομορφια που πλεκουμε στον νου μας,
φορεσια για ο,τι μας προσμενει

αγωνιοντας να ζησεις αποζητας μιαν ακρη,
σε βλεπω για λιγο τρεκλιζεις
μα κουβαλας μια αυταπατη,
κοιταζεις κατω,αδρανεια,
αναθυμασαι τι ησουν,
σε χαιρεταω δειλα,
στο κενο κατηφοριζω.

την ωρα εκεινη που δεν ξερω,πιστευω σε κατι.
περιμενω,η δυση
ισως σε γεννησει και αποψε.

κοιτουσες με εναν ηλιο στα ματια,
η ζωη σου με τυφλωσε.
Mα ηρθε η ωρα,αυτη η μερα τελειωνει,
μου ψυθιριζει γλυκα

Μολις Νυχτωσε.

"οποιος ξεχναει χανεται"

οι μερες θα περασουν θα το δεις.....

εξω ξημερωνει.


φοβαμαι πως δεν θα σε δω ποτε,
και γραφω πρωτη φορα.

αληθεια ειναι η πρωτη φορα

στα ματια σου εμεινα,και το ξερεις.
στα ματια σου ξεμεινα,


οι γεροι δεν νιωθουν την βροχη.
δεν ακουνε το παθος που βουιζει παρατεταμενα

νιωθουνε ωριμοι πως ειναι
περπατανε αργα στον δρομο

και σε ξερουν
εισαι παιδι

εισαι ακομα παιδι.

με τα παθη μετριαζονται τα παθη.

δεν τους το ειπε κανεις.
αυτο δεν τους το ειπε κανεις.
η σοφια τους δεν εφτασε στο σημειο αυτοαναιρεσης της,
που θα αποδεικνυε την υπαρξη της.

(ο θυμος μου εστιασε το ενδιαφερον μου στους "ωριμους"
και ο ερωτισμος που με διακατειχε μεταμορφωθηκε σε απεχθεια
και νευρικοτητα).


...με τα παθη μετριαζονται τα παθη.

συνεχιζω στην εναλλαγη των
συναισθηματων,
παρορμητικος οπως παντα.

καθως δεν θα μπορουσα να ειμαι κατι αλλο.

κανεις δεν θα μπορουσε να ειναι κατι αλλο
απο το Ειναι που δεν θα μαθει ποτε.

μονο οι αγιοι ειναι κατι αλλο.
(αυτοι στις εικονες ).

λενε γι'αυτους οτι ειναι μετρημενοι.
επικαλουνται τον υγιη ανθρωπο,
την ολοκληρωση και την θεωση.
Στοπ.
δεν θα μπορουσα να συνεχισω αλλο
σε συλλογισμους αρρωστημενους...


με τα παθη μετριαζονται τα παθη.


ανα-θυμαμαι την εικονα σου.
σαν ολα εκεινη να τα καθοριζει.

και η ζωη μου ωραιοποιειται γιατι υπαρχεις.

γαληνευει το γυρω μεσα μου
και ξεχνω την νευρικοτητα που μου προκαλουν οι μεγαλοι ηλικιακα, "ωριμοι",
ενω ηδη την εχω ανακαλεσει,οριοθετωντας την στην γραφη,
με αλλη διαθεση ομως.

παντα χωρις λογο,

αναρωτιεμαι για τον τροπο
(που συνηθιζουμε να υιοθετουμε αθορυβα και
ασυνειδα),με τον οποιο
πραγματωνουμε τις στιγμιαιες αντιφασεις
που μενουν πανω μας
για παντα.

πως μπορεις να ξεχασεις κατι πες μου;
πως μπορεις να ξεχασεις κατι;
οταν σου ειναι βιωμα.

οταν το ανακαλεις,
οταν ανακαλεις κατι που εχεις ξαχασει.

πως μπορεις να μην εισαι αυτο,που λες οτι δεν εχεις;



πως μπορεις να ξεχασεις το αιτιο του παροντος,
οταν αυτο δεν χρειαζεται καν να το θυμηθεις.
οταν αυτο εισαι ο ιδιος.
εν μερη.
εισαι απορροια.
η μνημη ειναι το παρον.

ειμαστε οντα
οικοδομημενα
συγκροτουμενα
στολισμενα
αποτελουμενα απο "μνημες".

μια σχεση επενεργειων
αντιδρασεων
βιωματων

η μορφη και οι σχηματισμοι
που συγκροτουν το "εγω"
ειναι ιχνη των αντικειμενων
που συνηθιζεται να αποκαλουνται ως "μνημη".



δεν θα σε ξεχασω ποτε.

καθως δεν θα μπορουσα να "σε" διαχωρισω απο
το "εγω".