Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ρε μινόρε.

η αξία των γραπτών μας λαθών.


η είσπραξη σε ευρώ ειναι κέρδος.
και αν όλη η ματαιοδοξία του καπιταλιστικού οίστρου βρίσκεται
εντός του, ο μύθος είναι δικό του δημιούργημα.
και ποια απλότητα εν τέλει;
η λύσσα είναι απλότητα, και η πείνα.και ο χαμός.και ο θάνατος.
και η ελπίδα.
εμείς επιδιώκουμε την πολυπλοκότητα των μύθων μας
και ερωτευόμαστε με πάθος πανω απο το πάθος
και ορμή περαν της ορμής.
είμαστε οι επίδοξοι σχεδιαστές των αοριστιών μας,
οι δημιουργοί της ανισορροπίας μας,
καταστρέφουμε εν ώρα χαράς τη χαρά μας
και εν ώρα λύπης την λύπη μας.



Dm


η απλότητα μας αρμόζει

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ


Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)



kiki dimoula

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

πως μπορώ να ακουμπήσω όλο αυτό το βάρος;
με μια έννοια και πρόταση ορθή.
καθώς αυτό ορίζει τα πάντα, πως να το ορίσω εν τέλει;
κάθομαι σκυφτός σε οθόνη, ανάπηρος και πάλι νέος.
δεν αντιβαίνω.
παρά μόνο ορίζω την πίστη μου στον δρόμο του,
στον μονόλογό του,
ανασαίνω τις ώρες
ακούγοντας μόνο.
τις στριγγλιές
ανάλαφρες
σαν πυρετός
και μέθη αργόσυρτη

φωνές που
μου
αναλογούν

και δεν λεν
να ησυχάσουν



πείσμα μου
και κρίμα





Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Η απομυθοποίηση της Αναρχίας

Δεν είμαστε διατεθειμένοι να γείρουμε τα μάτια στα εγχειρίδια είτε τα "πεδία της γνώσης",
ούτε να αναλύσουμε την "οικονομία" της αναρχίας. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε με αριθμούς, δεν είμαστε σε διάθεση να τους διακρίνουμε.

Είμαστε εδώ για να θίξουμε την κατάσταση που βρίσκεται μπρος μας
και εξελίσσεται βάση τυπικών πλέον αρμονιών, κραυγαλέων, με ορμή και χάρη.
Έτοιμων να αποδείξουν ότι η επιβλητικότητα τους αξίζει κοινωνικού σεβασμού, και
αναγνώρισης. Αφήνοντας τον υπαινιγμό - βάση μιας φαντασίωσης - της ηθικής κατά βάση, ανωτερότητας των.

(τα μαθηματικά μέρος α)

Διακρίνουμε την κλίση προς μια << περσοναλιστική αφοσίωση στην ατομική αυτονομία>>,
τα θεμέλια της οποίας στερεώνουν την "λανθάνουσα" αντιμετώπιση του κοινωνικού ως έχει.
Πέρα απο τους λόγους που έχουν ειπωθεί (κριτικός λόγος κατά ατομικισμού) , η παραπάνω θέση μπορεί να στηριχθεί κατ' ουσίαν στη συνέπεια που δημιουργεί η αφοσίωση αυτή.

Οι ταυτίσεις της συνέπειας αυτής , αφορούν λέξεις όπως αυτή της εξιδανίκευσης του Χώρου , δημιουργώντας ένα λανθάνον ηθικοπλαστικό πεδίο και βάση αυτού (το τέρας, Εγώ, ο τεράστιος εαυτός), σειρά "κανόνων" συμπεριφορικών.Κατ΄επέκταση πραγματώνεται η θεμελίωση την "άρνησης" ως τάση, άποψη, "καθωσπρεπισμός" ακόμα,
και εν τέλη το μόρφωμα που αποκαλείται lifestyle-μοδα.
(Η ιστορία - σε ορισμένο βαθμό - ως μήτρα φαντασιακών καταστάσεων,ταυτίσεων)

Με γνώμονα τα παραπάνω, το μάτι αδυνατεί - θα λέγαμε- να εστιάσει (focus) στην "οντολογική υφή" της ιδεολογίας-θεωρητικού μορφώματος, συναφής με την απλότητα - πέρα απο την ιεροποίηση και αυτής της έννοιας - της διαχείρισης (κοινωνικών) καταστάσεων βάση (πολιτικών) αποφάσεων.
Η ξεγύμνωση του τρόπου αυτού (διαχείρισης-απόφασης), απο ηθικο-συμπεριφορικές τακτικές μιας κάποιας μόδας, - είτε μη οριοθετούμενων ταυτίσεων -
και αντ' αυτών, η εστίαση στην οντολογική του "λιτότητα", μας οδηγεί σε μια προοπτική της πολιτικής ιδεολογίας καθόλα αδιάφορη, ωστόσο καλή (Good).


Το φάντασμα της αναρχίας

όταν σταθούμε απέναντί του και
καθώς
δεν φοβηθούμε να το κοιτάξουμε στα πεπλώδη του μάτια,
εκείνο
χωρίς μέτρο
και με περίσσιο στυλ
θα γελάσει δυνατά.
και στον όλεθρο,
στου γέλιου απάνω τη βουή,
με μια κίνηση σαν του χειμάρρου το αδιανόητο ,
είτε σαν κομμάτι των your ten mofo
σε ένα του ξέσπασμα,

σηκώνοντας το πέπλο
με μιας
θα φανεί
επιβλητικά ...


η φύση
ως έχει



Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

(περι) (τ)η(ς) αυταπΑτη(ς) του ανωτέρου("")

νεα αναρτηση.
σαν να ξερεις απο πριν.και το ξερεις.οτι το κειμενο θα εχει τη μορφη που οριοθετει
το προϋπαρχον.
και δεν ειναι εξελιξη,
.σκεψου τον αερα και το βουνο.καπως ετσι
ή τα φυλλα
οπως γερνουν ,καθως...

ΝΑΙ

οι εικονες αυτες! καταλαβαινεις τωρα...
πια δεν βλεπεις πουθενα την εξελιξη

και ισως αφεθεις ξανα
καπου
αλλου

μεχρι να ξανααισθανθεις ανθρωπος
και να πιστεψεις στον εαυτο σου

μεχρι να ξαναπιστεψεις
στην σκεψη

που δεν σε κανει σοφο
βεβαια

η σκεψη που καθε μια της ειναι αλλη
και αυτη αντι αυτης ..καθολα αλλη ))(καθ'αλλη το εξω αυτης))(

η σκεψη
που με σιγουρευει καθημερινα
πως αν δεν υπηρχε εκεινη
θα ημασταν σοφοι

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

να πλενεις το πιατακι και την κουπα
στη σκοτεινιά
για καποια αποψη αυτο ειναι το λαθος
και μαζι του θα συμφωνουσε το τσιγαρο και η διαδικασια του.
ο καφες του λαικου ποιητη.
πιο πολυ μια τετοια διαδικασια ιντερνετικης εκφρασης
θα εξεφραζε ισως τους εστετ εαυτους μας

και τωρα
που γραφουμε κατω απο ενα ερεθισμα
που εξιστορει τον αυθορμιτισμο
ισως το χρησημοποιουμε εναντιον του,
χαρη της ομορφιας του γραψιματος,
βαση της αυταπατης που κουβαλαμε εν ωρα γραφης
αυτης του αυθορμιτισμου των δαχτυλων.

και αν ειναι ετσι ποιος θα μας το πει;
ποιος μπουκοφσκι θα μας διορθωσει,
θα μας ανεραισει.
οχι, εμεις δεν κανουμε ποιηση
δεν μας αφορα τοσο η επιβλητικοτητα της
γιατι ισως δεν το νιωθουμε
τωρα

.

οταν κοιτας την προταση που εγραψες πριν ενα λεπτο
αποφευγεις την ποιηση

η δομη διαμορφωνεται απο μονη της,δεν μας αφορουσε ποτε

η καθε γραμμη ειναι
ρευμα

συνουσιωση των λεξεων

μια γουλια καφες

και η αφηση της

καποιος θα πει πως το νοημα βρισκεται στη τεχνη κ τη γλωσσα.
καποιος ειπε πως το νοημα βρισκεται στη τεχνη κ τη γλωσσα.

το σβησιμο των λεξεων
καπως ετσι
Delete




Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

inevitable fall

τόσες ιστορίες και εικόνες
διαγράφουν το ίδιο

ο κάδος πάνω στον άλλο κάδο
καιρό είχα να επισκεφθώ το μέρος αυτό
και όλα ήταν διαφορετικά
πέρασα μια ζωή
και ήρθαν στο μυαλό μου τα κύματα

κι αν η ζωή είναι εικόνες
θα θελα να κρατήσω την δική σου

και ξέρω πως δεν γίνεται
ούτε θα έχω την ανάγκη κάποτε για κάτι τέτοιο
αλλά τώρα ξέρω ότι έχω την ανάγκη να κρατήσω την εικόνα σου
χωρίς λόγο
να εξυμνήσω την διάρκεια

να μιλήσω την συνέχεια

θέλω να γείρω στο πλάι σου
και ο χρόνος να μην υπάρξει
για όσες στιγμές θελήσουμε

δεν περιμένω
να εκφράσω την επιθυμία
αυτή τη στιγμή μιλάω

δεν είναι ποίηση η ανάγκη
ποτέ δεν ήταν και πάντα

θέλω τόσο την λύτρωση
που ίσως εσύ και πάντα εσύ

ίσως εσύ και πάντα εσύ

διαγράφοντας λόγια προσδίδω συνοχή

ξέροντας πως δεν θα σου πω την αλήθεια

δεν έχω τον τόπο να σταθώ
για να σε αντικρίσω

ξέρω πως δεν θα σου πω την αλήθεια

διστάζοντας και μη

δεν ξέρω τι θα βρω
και αν το άγνωστο είσαι εσύ
είναι αυτό που φοβάμαι

για λίγα λεπτά η σιωπή κι ύστερα πάλι
μια νέα ανάγκη καθόλου ίδια.
καθόλα ίδια
χωρίς όνομα
με το ίδιο όνομα

στριφογυρνάει
και σιγοψυθιρίζει την ανατολή

κι ίσως την
πραγμάτωση
που όλη κρύβεται
σε σένα
όχι σε σένα
αλλά στην ένωση

όχι στην ένωση αλλά σε σένα


και ύστερα όλα απο την αρχή
όχι απο την αρχή
απο την αν-αρχή
πλευρά του κάτι
όχι του κάτι
του ούτε κάτι

συγνώμη
είμαι αδέξιος που σου μιλάω
απο τόσο μακριά
που ούτε καν εσύ φαίνεται οτι είσαι

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Ποια πόλη που δεν πήγα;και δεν έμεινα εκεί για πάντα;
Και ποια στιγμή δεν κατάπια ; και μέσα της βυθίστηκα μονάχα για τόσο,
όσο η αξία της ζωής μου ;

ποια γυναίκα ;
ποια δεν ήταν ;κι αν δεν ήταν;
όλες ήταν .
η γυναίκα που στάλαξε στο βάθος το κορμί της.
και με το χέρι της ζεστό,
χάιδεψε το νωχελικό, αδιάφορο κενό

και η θάλασσα
σαν να ταν η ίδια (pantote)
με το πρώτο βλέμμα σου
στις άκρες των ματιών, η αλμύρα και
τα κύματα στον ορίζοντα

και όλα όσα μπόρεσα να αγαπήσω
και όσα δεν αγάπησα
ήταν όλα εκεί
στο ίδιο σημείο

στο ίδιο
σύμπαν που ανατέλλει
ανάστροφα με άξονα το μηδέν
και το εκστατικό χάος



η ελπίδα, η πτώση


Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Και αποκρίθηκα χαμογελώντας..."ναι! αυτό να κάνουμε"

αδέξιοι καθώς πάντα
ξεμένουμε στις τελευταίες θέσεις
πίσω από την απογοήτευση, ξεμπλέκουμε την ανία
χωρίς στρατηγική
χωρίς θάρρος
oute thelisi

παρα μόνο αποστροφή
και τα νερά κλίνουν προς την πηγή βλαστημώντας τη,
γεννώντας αναμεταξύ τους (εντός δομής) την αντίφαση .
στον χώρο κ τον χρόνο.


ξεκινά η ταινία.

μια πασχαλίτσα μου ψιθυρίζει στο αυτί




"απενοχοποίησε την ποίηση"



Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ο ηχος, μοιαζει μεσα μου .

με τα παντα.


καποιος στον δρομο τραγουδαει, καθως αφηνεις πισω σου την τελευταια στιγμη και ελπιδα,
να κοιταξεις κατω.
αποφευγεις τη γη και ετσι κοιτας τον ουρανο.ή απο συνηθεια ειτε, ή.


και αργεις
στον δρομο
που δεν βγαζει

παρα μονο σε σταθμους
ηδονης και θανατου



στο πρωτο ανθισμα
ανασαινεις

καθε φορα
με την ιδια ορμη που πεθαινεις



Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

αυτο-θεραπευτες

ασυναρτητα
συμπαντα
αρμονικα με μονο τους αξονα το χαος

χαμογελουν και ονειρευονται
πανω στο "Αλλο"

στην διαμορφωση
την πλαση και την επαναληψη
αναγεννουν το απειρο

ετσι οπως αναστεναζεις
πριν και αφου
κανεις το τελευταιο τσιγαρο

θα ναι παντα το ιδιο

παντα ο ιδιος
πονος στο στομαχι

πριν και αφου ακουσεις
τα νεα της ημερας

πριν και αφου
αναπνευσεις τα νεα της ημερας

η τρελα θα σχηματοποιει την πολιτικη βουληση
στην ορθη της μορφη

χωρις την αναγκη να μιλησεις
θα πεις τα ιδια λογια απο την αρχη

πριν και αφου
καταπιεις τα νεα της ημερας
θα ρευτεις επιδεικτικα στην ματαιοδοξια των μυρμηγκιων
που χτιζουν φυλακες θεορατες
για τον φοβο που τους προκαλει
η επιβλητικοτητα τους


κοβω μαχαιρι

για να μην γινει συντριβη

στηνω καρτερι
απ το πρωι

ετσι και γω
ετσι και εσυ

καθως και εγω
καθως και εσυ


Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

η Αφηγηση των ιστοριων,
ηρθε η στιγμη, να μας πει το ονομα της.
να φανερωθει.να δουμε το προσωπο της.
Ειναι αυτο που δεν εμεινε.Αυτο που δεν θα μεινει.
η εξιστορηση ειναι η φυση.

οι μνημες δεν θυμιζουν την ζωη,ουτε τον θανατο.
θυμιζουν εμας.
ετσι η φυση εξιστορει.
αυτο που δεν εμεινε.
αυτο που παντα γινεται.


και ηταν πολυ ομορφο το χιονι.
καθως ελαμπε τη νυχτα. θα σου μιλαω παντα για το χιονι.
αλλο ενα τσιγαρο στο τελος του.παντα θα ειναι το ιδιο.
το τελος και η αρχη.
μια ψευδαισθηση

και παντα θα κοιταζω για πρωτη φορα.
χωρις λεξεις θα χαιδευω τα αερικα σου μαλλια .
οπως θυμιζουν τον μονο δρομο,
οπως εξιστορουν
απλοχερα την ομορφια
θα απαλυνουν το ονειρο

η φυση αφηγειται
χωρις να μιλα



και το χιονι ειναι παντα ιδιο.
αδιαφοροντας για το φευγιο
η ομορφια θα μενει παντα εδω
θα ειναι παντα εδω



παντα θα εξιστορουμε αυτο που δεν εμεινε,
καθως και μεις οριστικα θα γινουμε εξιστοριση

παντα θα εξιστορουμαστε απο αυτο που δεν εμεινε







Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Δεν μπορείς να αποδεχτείς τον θάνατο όταν αυτός είναι δυνατότερος απο σένα

οι άνθρωποι έχουν το κακό συνήθειο να "αποδέχονται¨ τον θάνατο ως "κατακτητές" της ζωής αφήνοντας τον υπαινιγμό - πως ο ίδιος είναι μια εύλογη-φυσική ροή , δικαιολογώντας τη και υπάγοντας τη σε κάποια μορφή φυσικού ή θεϊκού δικαίου

αυτό είναι το μεγάλο λάθος της εξουσιαστικής τους δομής (μνήμης-εγώ)

το τυραννικό εγώ, γι ακόμη μια φορά ξεγελά τον εαυτό του
καλύπτοντας την εμφάνη του αδυναμία
με μεικαπ
και ψεύτικα δάκρυα ελέους

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

οι εμμονες των κομητων

γρηγορα θα ανεβασω την ενταση και ακομα πιο γρηγορα θα την χαμηλωσω.
σπασανε οι μερες.και εμεινα στο μεσοδιαστημα.
με αδεια χερια
και ενα τιμονι, θα ανηφορισω στις παλιες μου εμμονες
γερμενος με ολο μου το βαρος στο κορμο τους

στις σκοτεινες τους σπηλιες
θα αναπλασω τις ιστοριες της φωτιας

οι νεες εμμονες
οι νεες συντριβες
απλωνουν το χερι παρηγοριτηκα

θα χασω τον δρομο
-παντα χανεις τον δρομο οταν ο προορισμος δεν ειναι φυγη

ειχα για λιγο αισθανθει την ελπιδα
και την χαραυγη στα λογια σου

-παντα χανεις τον δρομο οταν ο προορισμος δεν ειναι φυγη


κοιτας-
ειδες
πηγαινεις-
πηγες
θες-
δεν θες


διαπερασες την σκια μου και ξαναεγινες βροχη

λαθος

lathos