Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ


Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)



kiki dimoula

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

πως μπορώ να ακουμπήσω όλο αυτό το βάρος;
με μια έννοια και πρόταση ορθή.
καθώς αυτό ορίζει τα πάντα, πως να το ορίσω εν τέλει;
κάθομαι σκυφτός σε οθόνη, ανάπηρος και πάλι νέος.
δεν αντιβαίνω.
παρά μόνο ορίζω την πίστη μου στον δρόμο του,
στον μονόλογό του,
ανασαίνω τις ώρες
ακούγοντας μόνο.
τις στριγγλιές
ανάλαφρες
σαν πυρετός
και μέθη αργόσυρτη

φωνές που
μου
αναλογούν

και δεν λεν
να ησυχάσουν



πείσμα μου
και κρίμα