Ολες οι καινοτομιες μας ειναι παλιες.
Σκουριασμενες εκπληξεις.
Μηχανησμοι που δεν ξερουμε.δεν αντιληφθηκαμε ποτε..
Γυναικειες μορφρες που συντηρηθηκαν στα ψυγεια των εμμονων μας.
«το μονο που μας διδασκει η ιστορτια,ειναι οτι δεν μας διδασκει τιποτα».
Εψαξα ολες τις γωνιες,
Βρηκα αραχνες,κατασαριδες και βρωμια.
δεν συναντησα πουθενα τον Θεο.
δεν πιστευω στην απουσια Του.
Κανεις δεν εφυγε απο καπου
Χωρις να φτασει πρωτα.
Αλλα Δεν ειναι θεμα χρονου.
Γιατι η αληθεια ειναι πως
δεν περιμενουμε κανεναν.
Οι προοδευτικες μας ανατροπες,ειναι ξεσπασματα δυναστευτικου συντηριτισμου.
μενουμε στους οροφους της ηληθιοτητας.ο ενας πανω απο τον αλλον.ή το αντιθετο.
Και το αντιθετο;
Γιατι το αντιθετο;
Διχασμενοι ρολοι και για τον καθ’ ενα;
Ποιος ειναι μονο ενας;
Οχι το αντιθετο.
Κανεις δεν θα δεχοταν να αυτοαναιρεθει με μια λεξη.
Ολα ειναι διαφορετικα.
Η αντιφαση ειναι μια αυταπατη.
Κανεις δεν θα μπορουσε να αυτοναιρεθει.
Γιατι το ναι δεν αποκλειει το οχι.
Απλα διαφερει απο αυτο.
Το βαρος δινεται στην γλωσσα.
Το βαρος ειναι στην γλωσσα.
Γιατι το σημαινον αντηχει
Απλα διαφορετικα.
Και πραγματι αυτοαναιρουνται ολα.
Ομως κατι τετοιο ειναι αδυνατο.
Κατι τετοιο ειναι αδυνατο,οχι επειδη δεν εγινε ηδη.
Αλλα επειδη εγινε εσφαλμενα.
Ειμαι εδω.
Διχασμενος.
Παντοτε.
το ναι και το οχι που αποτυπωνονται πανω μου
ως μια απαντηση,δεν με καταργουν,
αλλα με χαρακτηριζουν.
Τα κομβικα σημεια,συγχαιονται,διαχωριζονται,διαφερουν.
Αλλα δεν αυτοαναιρουνται.
(αSdjianaδαθγονγ΄σξφδιςεαπμαπ.ςγφπτ/'φαξφμπφηαμγ[α'μα[ξδκ['?.γςιπμνφ;π;΄φ@!φξι!)
Αφουγκρασματα σαλπισματων,βουβοι νοσταλγικοι ηχοι φαλενων.
Ταξιδια στις ακρες των ωκεανων.αφροι, εκστατικα διογκωμενοι.
Προσωπα εξασθενημενα,αερικης υφης.
Εξαυλωμενη βροχη,θυμιση που καταργει την σιωπη.
παραταση.ο ηχος του δρομου.η πισσα ανασαινει.
Αργα, γλιστερη μουσικη,ξαποσταινει στην ωρα μας.
Το δικαιωμα στην ωρα.
Το δικαιωμα στο θρασσος.
Το δικαιωμα το θρασσος.
Ολα ειναι δικα μας,ειπε ο ανθρωπος
Πριν τον αφανισει ο “ιδιοκτητης” του.
