Καταρχας, ο,τι ειπωθει στην συνεχεια θεωρειται κατα κυριο λογο ασημαντο και ανουσιο.
1)Χαρουμενη επιστημη.
το ωραιο προκυπτει απο την αναγκη.και θελει <κοπο> για να χαρακτηριστει ως τετοιο,οχι απο την πλευρα του δημιουργου του αλλα απο την πλευρα του κριτη,της κριτικης προοπτικης που θα ερμηνευσει το αντικειμενο ως ωραιο.διοτι ο αναλυτης θα περεπει να θεμελιωσει ενα θεωρητικο πλαισιο ωστε να προσεγγισει και να προσδιορισει την εννοια του ωραιου και τα χαρακτηριστηκα του.η αυθεντικοτητα του εργου,προυποθετει την αποφυγη της συγχυσης του δημιουργου με τον κριτη.χωρις να σημαινει πως ο ιδιος ο δημιουργος δεν εχει βρεθει στην θεση του κριτη-αναλυτη.
το κομβικο σημειο ειναι η αναγκη, την στιγμη της δημιουργιας.Ωστοσο με την παραπανω λογικη δεν μπορουμε να ερμηνευσουμε ή να υποστηριξουμε με ακριβεια τους ρολους και την μεταξυ τους σχεση.Διοτι παραπεμπει σε εναν αυστηρο διαχωρισμο των δυο ρολων, σαν να λειτουργουν ως μηχανηματα με συγκεκριμενες λειτουργιες,αγνοωντας ετσι την πολυπλοκοτητα τοσο των μεταξυ τους σχεσεων οσο και του εγω.
Ο δημιουργος θα μπορουσε να ειναι ο αποδεκτης του εργου του την ιδια στιγμη που το δημιουργει.και οχι παθητικος αλλα ενεργος αποδεκτης, γεματος ορεξη να εξερευνησει και να αφουγκραστει κατι αγνωστο προς αυτον.
Ο πονος της γεννας, ειναι το αγνωστο, η ζωηροτητα και το εν μερη απροσμενο γεγονος.το εγω εκπλησει τον εαυτο του.μαλλον,το εγω εκπλησει τους εαυτους του.ο πολεμος μεσα γεννα το "Αλλο ιδιο" και την κατασταση αυτη ακολουθει η "ειρηνικη περιοδος" (ανακουφιση,φιλοδοξια).
η αρχη τεινει να ειναι κατι διασκεδαστικο, εως και λυτρωτικο.στην συνεχεια το εργο,τοσο εκεινο που αποκολλαται απο τον δημιουργο,οσο και αυτο που μενει προσκολλημενο πανω του, μπορει να δημιουργησουν τασεις αρνησης ή αυτοκαταστροφης.
Οι μεγαλοι αναλυτες-αισιοδοξοι επιστημονες
βιβλια σκαι *διαβαστε γιατι κανει καλο*
2)oi kaloi kai ithikoi dynastes
μια κριτικη σε μια πολιτικη θεση ριζοσπαστικη ,θα ηταν προτιμοτερο να μην εχει ηθικη χροια.για παραδειγμα μια κριτικη χανει την ισχυ της οταν αντιστρατευεται την ηθικοτητα,επικαλουμενη ηθικα επιχειρηματα...
Ο Μαρξ, ηθελε να "αλλαξει τον κοσμο" .
Ο χατζιδακις τον διεψευσε.
κακη κριτικη (εν μερη)
α)δεν ειναι δυναστευτικο να θες να αλλαξεις τον κοσμο;προσαρμοζοντας βιαια ή μη την δομη του στο οραμα σου.Μια πιστη που γινεται δογμα,μετατρεπει το οραμα σου σε αναγκαιοτητα (στην λογοτεχνια), τρελα και ωμη βια...επιβαλλεις κατ'αυτον τον τροπο το Κοινο Καλο σφαγιαζοντας την οποια αντιδραση σε αυτο (φασισμος)...και αν αυτο ειναι κοινο καλο γιατι να υπαρχει αντιδραση;
β)δεν ειμαστε σε καποια προ-κοινωνικη κατασταση ωστε να δημιουργησουμε μια κοινη βαση,και ουτε θα μπορουσε να υπαρξει κατι τετοιο.αρα μια σοβαρη πολιτικη θεση γιατι να επικαλειται ηθικα προσχηματα και ανεμικες ιδεες που πηγαζουν απο ηθικολογικες και θεολογικες προοπτικες;
μηπως επειδη τις πιστευει;
Κριτικη
το κοινο καλο πεθανε,οπως και ο θεος.
αυτη η αφελεις αισιοδοξια που τεινει στην κενοτητα των προτασεων της, οδηγησε και οδηγει σε φανατισμο και δογματισμο τα "αισιοδοξα παθη".Αυτου του ειδους η θεολογια βρισκει τον πιστο της, να μην εχει σαφη αντιληψη των πραγματων και της φυσικης τους αναγκαιοτητας.Αυταπατωμενοι (απο τον παλιο εθισμο?) των θεολογικων καταλοιπων του χριστιανισμου, θεοποιουν την ανθρωπινη φυση και εξιδανικευοντας τη, δημιουργουν τον ηθικο ανθρωπο, τον καλο και ταπεινο συντροφο.
Η καταγωγη των αισιοδοξων τασεων τοποθετειται στον διαφωτισμο.Οπου ο ανθρωπος νιωθει να μεταβαινει απο το σκοταδι στο φως, να αγγιζει τον θεο.Κατ'αυτον τον τροπο τυφλωνεται και τρελενεται στο τελος.Φτανοντας σε μια κατασταση ερωτα και μεθης στο φως, ειτε πεθαινει "ηρωας¨ μεσα στο μεγαλειο που εχτισε-επινοησε ο ιδιος, ειτε φοβισμενος και κατατρεγμενος απο τις σκιες των αυταπατων του που αρχιζει να διακρινει.
αυτη ειναι η τραγικοτητα που δεν μπορει να αποβαλλει απο πανω του ο "δυστυχησμενος" (για Μας) ανθρωπος.ο καθε ανθρωπος.
μια ζωη καλυτερη λοιπον ειναι μια ζωη αδιαπραγματευτη.διοτι δεν μπορεις να διαπραγματευτεις με τις επιθυμιες σου και τα παθη σου,οχι μονο επειδη ειναι κατι ανεφικτο εκ των πραγματων, αλλα επειδη κανοντας κατι τετοιο θα τελειωνε και η ζωη.
η πολιτικη ειναι η ενορμηση της ζωης, και η "φυση" επιβιωνει βαση αυτης.
τα αισιοδοξα κειμενα ποτε δεν θα επιβεβαιωθουν παρα μονο με αιμα, διοτι αναζητουν την διαπραγματευση και την λυση,
δυο πραγματα που παιρνουν υποσταση μονο απο τα αντιθετα τους.
τραγουδια
"Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε
αυτή η νύχτα μένει
για αύριο ποιος ξέρει.
Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο
στην Αρζεντίνα να βρεθούμε
φωτιές να δουν τα πέλαγα
πω, πω, χαρές τ' αστέρια.
Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισιά χορτάτος"
"Γύρω από τούτο το ακούραστο τραπέζι,
που το φαΐ και το πιοτό μας κουβαλά,
τη μέρα κλείσαμε, αδυσώπητη μέρα,
με τα διλήμματά της και τις αναποδιές.
Α, βλέφαρα μολυβένια
και μάτια θολά!
Γεια σας πότες της στρογγυλής τραπέζης,
που τα σαρκία σας η μέθη κυβερνά.
Ας είναι μια φορά τίποτα να μην πούμε,
τον ψίθυρο των άστρων έπιασε η γκλάβα μου.
Α, αρμονία και χάος!
Πάλι στα ίδια γυρνώ..."
o,ti eipwtheike itan olh h zwh soy
