Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

kai panta itahela na pw

dld pws kati egine.
kai simera
ta ziliarika soy matia

akouw tis melwdies soy

xwris logo

etsi

giati kati egine
kai simera
twra
prin poy

itan
kai

twra poy einai


sto party

pou ta espase


me tis mpyres agkalia se ksexasa

giati einai wraia ayta ta party

kai kyriws otan einai xaroymenh h parea mas


ma oi mpires den htan se mpoukalia
alla den exei simasia

einai wraia na akoyw ta ziliarika soy matia

kai na grafw gia to yperoxo tipota


etsi opws ksimerwnei

toso glyka

ligo pio glyka

to tzin tonik poy afisa gia mia mpura



kai ksana apo thn arxh
re minore


mexri na zestathei to nero
tha milaw gia ola



kalinixta

den exei kammia shmasia
poios eisai


den me noiazei poios eisai


ma panw ap ola den me noizei poios eimai

nai se sena milaw

xaxa

den gelaw xaxa

den gelaw
xaxa
xaxa

xaxanizw

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

otan thrinoyme nekra paidia.
o kariolis koitaei thn epixeirisi.
otan thrinoyme nekres zwes.
o kariolis kovei fatses.
otan skotwsoume ton karioli
o hlios tha katourisei panw sthn frikti tou mataiodoksia
kai xwris kan na skeftei
tha tou pei
"ante gamisou palio Karioli"

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

οι δρομοι λιγο πιο περα απο το τιποτα


θα παρω το αμαξι
καποια στιγμη
θα φτασει
στα ορια
η μονιμοτητα
και θα ξεσπασει
η ορμη
στον δρομο
σα χειμαρος
θα ξεπηδησω με ενα τιμονι
να προλαβω αυτο που δεν ξερω- πιο περα..λιγο πιο περα απο αυτο που με περιβαλλει
θα εκραγω
με εναν αποτομο τριγμο
κατηφοριζοντας χωρις φρενα
θα βρω στο βαθος
την αγαπη

λιγο πιο κατω
λιγο πιο κατω




απο την κολαση

θα αγγιξω τον ουρανο

3:45

απελπισια.
1:37

δεν ξερω πια.τι δεν παει καλα;
οχι μονο στα κοινα.οχι σε αυτα.

τα αισθηματα γεμιζουν δακρυα,
μα δεν εκφραζονται στα ματια.

η υπεροχή του μακρινου τοπιου
και η νοσταλγικη διαθεση,
που τεινει στην απογοητευση
λογω της διαβρωσης της πανω μου,
ο διαρκης πολεμος
που δεν σου δινει δυναμη πια απο πουθενα
καθως πολλαπλασιαζονται οι μικρες ηττες
καθηλωνουν την απογνωση στο βλεμμα
και το βλεμμα σε αυτην

1:47

ο αστε'ι'σμος των καταστασεων που μοιραζομαστε
και η απογνωση που νιωθουμε
ολο και πιο εντονα
σιγα σιγα
αργα αργα
ολο και πιο εντονα

με καμμια ελπιδα πια..
το στιγμιαιο "πια" μας κοστιζει μια ζωη

μια ζωη αδεια

οπως την χτιζεις
με την απουσια σου

με την τεραστια σου παρουσια...

μα η απογνωση
δεν σε γνωριζει
οταν με κυριευει
δεν εισαι εδω
ουτε και γω

η απογνωση ειναι εδω
η απογνωση ειναι εδω

η απογνωση γενναει το κενο


γι αυτο και ειναι γελοιο να σου μιλαω
πατωντας πληκτρα

σαν αναπηρος που
εχει τικ
χωρις τακ



kai panta protimw na koitazw thn eikona soy
kai na proseyxomai
kapoia mera o hlios na sou moiasei


h pio omorfh therapia
h pio omorfh therapia



2:05

nithw na xanw thn isorropia..
mazi sou
o aeras einai dynatos
kai o erwtas
αλλοπροσαλλος

nithw na xanw thn isorropia

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

η υπαρξη ζωης σε εναν πλανητη ειναι οπως η βρομια (μουχλα) πανω στην πετρινη παλια βρυση του χωριου

κατηφοριζοντας στους οριζοντες που διαγραφονται στην πλατη των βουνων, λιγο πιο περα απο την ναουσα.οι κορυφογραμμες μας εδειχναν τον δρομο και ο δρομος γινοταν πιο γλυκος.
φτασαμε.
η πετρα με το ξυλο,
το κρυσταλλινο κρυο και η ζεστασια της φωτιας.
οχι δεν ειναι εκδρομη.ειναι η επιστροφη μας.
τα καλντεριμια και οι καστανιες,
τα δεντρα και τα πουλια μας μιλουσαν με μεγαλο ενθουσιασμο.
παει τοσος καιρος ..
ο εαυτος μου, που ειχα αφησει με τα κλαδια γερμενα στη γη,
ειχε ξεχασει την φυλλωσια του, σαν να μην την εβλεπε πια,
μα οταν ειδωθηκαμε ενιωσα την δροσια της στο προσωπο.

απο το παραθυρο.
εβλεπα την ζωη να ανασαινει και να ζαλιζεται απο την τρελα της ηδονης της
τοσο "αθωα",
τοσο "προστυχα".
τοτε καταλαβα οτι τα δεντρα ηταν πιο ανθρωπινα
και ερωτευονταν με μεγαλυτερο παθος,
χωρις κανονα.
και πως η τεχνη τους δεν υπηρξε
η τεχνη τους δεν υπηρξε
γιατι δεν τους ελλειπε τιποτα

ουτε η αγορα
ουτε η αγορα υπηρξε

γιατι ηταν απο μονα τους σοφα
αυταρεσκα
και εξαρτημενα
το ενα με τ' αλλο
το ενα απ' τ' αλλο
ερωτευμενα
το ενα με τ' αλλο
το ενα απ' τ' αλλο

στην απλοτητα της αλλυλεγγυης
στην πολυπλοκοτητα της "αλλυλεγγυης"
του χαους και της συμβιωσης

ετσι που ολα μαζι ηταν ενα τραγουδι
και ενας πινακας
σκεψεις τυφλες και παθη
ανθρωπινων αδυναμιων
νοσηρα καλλιτεχνιματα
πανεμορφα και επιβλητικα
οπως αυτα που αγαπησαμε



λεμε πως ορισμενοι ειναι νεκροι

κανουμε αναφορα στους νεκρους

καποιοι ειναι νεκροι


η δυστυχια μας πηγαζει οντως, απο το οτι οι νεκροι μας εξουσιαζουν
αλλα η ουσια της βρισκεται στα αντικειμενα θαυμασμου μας

η ουσια της καταπτωσης,
της νοσηροτητας,
του πεσιμισμου,
της απογνωσης μας
βρισκεται
στο "αυτονομο" πια
εργο.
στο κειμενο.το οποιο μετα την γεννα, αυτονομειται απο τον δημιουργο του
και διχοτομειται ξανα σε απειρα μορια.

πως θα μπορουσε αλλιως;
στο ιδιο συμπαν
πως θα μπορουσε αλλιως
να ειναι;