Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

γινομαι τοπιο για να μοιασω στα ματια της.

γινομαι ρυακι

αποτυπωνομαι στο χαρτι

γινομαι μορφη απο τα χερια της


η εμπνευση σου μοιαζει

μα εσυ εισαι πιο ομορφη


ξεκινωντας εναν αλλον δρομο...

Dm Am Cm A#7
Fm Adim A#m
D#7 Fm
A#7 C#7 C7

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

και ας ειχα φθασει στη αυταρεσκια καθως γυρνουσα σπιτι.
χτυπησα το εισιτηριο και δεν κοιταξα πουθενα παρα μονο
κινηθηκα στο κεντρο του λεωφορειου που ειχα στο νου
μου να παω απο πριν.υστερα διαπιστωσα οτι ηταν πιασμενες
ολες οι θεσεις των ορθιων.και σταθηκα στην αρχη του κυκλου.
στραμενος στο παραθυρο κοιτουσα αφηρημενα, εξω.
για μια στιγμη αντιληφθηκα πως η αφηρημαδα μου ηταν
μια καθηλωση στο συγκεχυμενο συναισθημα της διαδρομης.
οι λακουβες εχουν μεγαλη σημασια.οπως και το φαναρι.δινει
την δυνατοτητα να σταματησεις την διαδρομη και να ερθεις
σε μια αμηχανη κατασταση.
Το γαλα ενωνει τους ανθρωπους;στην περιπτωση μου,
δεν μπορω να πω με σιγουρια.ισως αυξανει τις πιθανοτητες .
και αυτο μονο εφοσον ειναι απο σουπερ μαρκετ.σε περιπτωση
αγορας γαλακτος απο περιπτερο δεν θα υπηρχε καμια πιθανοτητα
να πραγματωθει το ονειρο .
χρειαζομαστε λαθος απαντησεις για την πραγματωση του ερωτος;
σαφως,κατι τετοιο ηταν αναγκαιο στην περιπτωση.
κατεβαινοντας απο το λεωφορειο,ειχα μια σιγουρια πως θα παω
να διαβασω ευρωπαικη ιστορια.Για μια στιγμη βεβαια υπηρξε ενα
διλλημα:πιτσα ή μαγειρευτο;αλλα λυθηκε χωρις πολυ σκεψη αυτη τη φορα.
αυτοματως γυρναω προς την αντιθετη κατευθυνση προοριζομενος για πιτσα.
ετυχε ωστοσο να βρισκεται στο δρομο μου το μαγαζι με τα μαγειρευτα φαγητα
οπου μπηκα.στην εισοδο κινουμουν αργα-αργα κοιτοντας τα φαγητα ενα-ενα.
αποφασισα.φευγοντας με την πληρωμενη μου επιλογη στη σακουλα
κατευθυνθηκα προς το σπιτι.
Να το περιπτερο.Να και η λαθος απαντηση.Να και η λαθος επιλογη;;;
ποιος θα κρινει;εγω ειμαι το θυμα.

ειμαι το ανεστραμενο θυμα.ο ευτυχης νικημενος.ο ζων-νεκρος.


κανοντας παντα την λαθος επιλογη
θα μπορεσεις να δεις αυτο που δεν θα εβλεπες πριν.
θα μπορεσεις ξανα να αισθανθεις την νεοτητα απο τα ακρα της.
χωρις την τολμη,χωρις την προβλεψη.παρα μονο με την ανυποψια
και το ξαφνιασμα.το τρεμουλο και την ελπιδα.

ενα αδειο πιατο μπορει να γεμισει με ερωτα;

μονο με το φαγητο των ερωτευμενων.




οι εραστες γεννιουνται ή γινονται;

συναντιουνται.

και καμια φορα ερωτευονται.



για ποιον λογο να πηγαινε καποιος στο σουπερ μαρκετ για γαλα πια;

για ολους εκτος απο το γαλα.



Σε μια κολαση που κοχλαζει

Σσσσ,μην κανεις θορυβο.


θα σου πω κατι υπερπραγματικο.
ο τοπος βραζει αλλα μην κανεις θορυβο.
την στιγμη αυτη ειμαι σε μια περιοπτη θεση.σε μια περιεργη κατασταση.που δεν μπορω να την εξηγησω.
μπορω να σου δωσω εικονες.




ο παραδεισος δεν εχει πυλες.
δεν εχει δεντρα.ουτε καρπους.
δεν ειναι προορισμος ουτε τοπος.

Ειναι Δυο Ματια Σε Μια Κολαση Που Κοχλαζει.




Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

καθως ακουω την μουσικη.
καθως δισταζω.

εικονες παντου.
εκει οπου δεν μπορω παρα να ειμαι.επιμονα κρατιεμε απο τον αερα σου.
φωτογραφια.οπως εκεινη που σου επεστρεψα.γιατι ηξερα οτι δεν μου ανηκει.
και ολες αυτες που δεν βγηκαν ποτε.ολο το φιλμ των ιστοριων σου
μπλεκεται στην μουσικη που με καθηλωνει στην καρεκλα.
τοσες φωτογραφιες. και ας ηταν μονο δυο.και ας στις επεστρεψα.
τοσες φωτογραφιες που κραταω σφιχτα.που να χωρεσουν;
και η φωτια δεν θα κανει το καθηκον της.
η φωτια ειναι το μηνυμα.

προσπαθωντας να επικεντρωθω στην σελιδα 175 φοβαμαι οτι οπου και αν αφεθω
καταληγω στην φωτια.

νοσταλγικα ανασταινω την μελωδια που χαραχτηκε βαθια
στα ομορφα βλεμματα
των νωχελικων στιγμων,
καθως κοιταζομασταν γεννιοταν η αγαπη των συνοδοιπορων.
το ψυθιρισμα των αναλαφρων στιγμων,
ο χορος γυρω μεσα μας,
το "ταγκο του ερωτα"

ισως χορευαμε στο τελος της μερας.
βλεποντας την ομορφη μουσικη να ξεπηδαει απο το παραθυρο μας
για να βρει τον ηλιο
ξανα,
οπως
παλια.
που ελαμπε

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

στις εγκοπές
στους απίθμενους ήλιους

το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νού ήταν το ξεχείλισμα του μελιού
το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νού ήταν το μέλι

και ύστερα
αναρριγώ όπως παλιά
μπροστά στην ζέστη των ματιών
μεσα στο καταγάλανο φώς των πλανητών.

και όλα ξαναγίνονται

σαν να έπεσε ένας κομήτης
και ξαναδημιουργήθηκε ζωή

αν πάντα αγαπούσα την ελπίδα
τώρα πια αρχίζω και την ερωτεύομαι