Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο - Χειμερινοι Κολυμβητες

Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο τὸ μηχανάκι ἀστράφτει στὸν ἥλιο,
ἀντανακλᾶ τὸ χαμόγελό σου καὶ μὲ διαλύει στὸ φῶς.

Τ᾿ ἀχτένιστα μαλλιά σου, καλέ μου, χθὲς ἦταν καλοχτενισμένα
δείχναν πὼς θὰ παχύνεις
κι οἱ μπότες, ποὺ δὲ φορᾶς ποτέ σου, εἴχανε γίνει σύμβολο.

Ἕνα φιλάκι, δὲν εἶναι δράμα, μὴν τὸ παιδεύεις μὲ τόσες ἰδέες·
Ἔτσι ἀπὸ δράμα σὲ δράμα ξεπέφτεις καὶ ἐπανάσταση πάλι ζητᾶς.

Πὲς τοῦ μπαμπά σου ὅταν σὲ φιλάει νὰ μὴ φοράει τὰ μαῦρα γυαλιά,
γιατὶ σκιάζουν τὰ ὡραῖά σου μάτια καὶ μὲς στὴ σκιά τους τοὺς ἄλλους κοιτᾶς.

Ἀπὸ τὸ πάρκο στὴ Μυροβόλο τὸ μηχανάκι ἀστράφτει στὸν ἥλιο,
ἀντανακλᾶ τὸ χαμόγελό σου καὶ μ᾿ ἐκτινάσσει στὸ φῶς.

ΕΔΩ

Τιποτα πια δεν μας εκπλησει.Γυρνοντας στο σπιτι/ολα οπως πριν,φτανουμε στον προορισμο πριν ξεκινησουμε το περπατημα.γιατι τιποτα πια δεν θυμιζει την βολτα.

και οι ιστοριες μας δεν εχουν αισιο τελος.δεν εχουν καν αρχη,γιατι η βιασυνη να προλαβουμε το αστικο ειναι η μονη μας δραστηριοτητα.μονο αυτο.να προλαβουμε την χαμενη μας ζωη.μην αργησουμε,δεν περπει να αργησουμε γιατι θα χασουμε την καθημερινη απωλεια της ζωης μας.


ολο αυτο το στρες αποτυπωνεται σε μια ξεφτυσμενη εικονα.μια εικονα στασιμη στην οθονη ενος υπολογιστη.τρεμοπαιζει,σαν να μην αντεχει αλλο και να θελει να σβησει...κατι που δηλωνει την αντοχη που τεινει στο τελος της.

ολοι αυτη η διαδικασια,σαν μια κατασταση νυστας αιωνιας,που σε καθηλωνει στο μεταιχμιο του ξυπνιου.μονο και μονο για να μην κοιμηθεις.

τιποτα πια δεν μας εκπλησει.ουτε η τυχαια συναντηση.Και δεν θυμαμαι πια το βλεμμα.
εκεινο το βλεμμα που λαμπει.και ισως θα μπορουσε να καψει ολη την νυστα και την ανια,την βιασυνη και την εγρηγοσρη.ολους τους δρομους.

ολους τους Δρομους.

και ποτε πια δεν θα χρειαζοταν να παρουμε αστικο.
θα αρκουσε που θα ημασταν ΕΔΩ.

το παπακι ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ισως/οχι

Το εγω που δεν ειχε εαυτο,
ηταν μονο του,σε μιαν απακρη.στο περιθωριο κοινωνιων και ευαισθητων αισιοδοξων
πεσιμιστων.ο εαυτος ειναι σαν την ψυχη,μπορει και τα δυο μαζι,ισως μια μορφη ανδρογυνου, αυταρκης και πληρης,βαση αυταπατης(παντα).

και αν δεν ειναι ολα σωμα,οι λεξεις ειναι η εξαιρεση.ισως/οχι.
ακομα και ο προφορικος λογος εχει σωμα μεταφορικα και κυριολεκτικα.
και εχει και ψυχη,και θεο,και πιστη.στον βαθμο που μπορουμε (ή θα μπορουσαμε) να τα εχουμε και εμεις.

επισης ερωτευονται,οταν φυσαει,το σωμα τους λοξοδρομει,
μια φυσικη ροη.ο ερωτας.υστερα γινονται νερο,χωμα, ο,τιδηποτε και χανουν το νοημα τους πριν ακομα καλα-καλα ισορροπησουν στην ατμοσφαιρα,
λιγο εξω απο το στομα.

η αναγκη ειναι ερωτας.ο ερωτας αναγκη.
ο καταναγκασμος;ερωτικη πραξη βαση της κυριαρχιας του Δικαιοτερου.

το εγω δεν εχει εαυτο.εχει αντιπαλους με το ιδιο ονομα,μεσα στο ιδιο μορφωμα.
ΧΡΟΝΟΣ.οπως οι στιγμες,πανομοιοτυπες (γραμματικα), η καθεμια τους υπερνικα την προηγουμενη.
ετσι οριοθετειται ο θανατος στην συνειδηση του ανθρωπου,του κοινωνικου οντος,του προλεταριου,του υπουργου και του παππα.

ετσι κλαιμε για τον θανατο,διαχωριζοντας την μορφη του οπως και την σημαντικοτητα του με αυστηροτητα.
Κοινωνικη συνειδηση ειναι κατι θεμελιωμενο σε συγκεκριμενες αρχες,
και κατι πολυ αυθαιρετο.
ε και;

...



λοιπον

το εγω εχει εαυτο,
και πολυ μαλιστα...

τοσο πολυ,

που και το χεσιμο του
το κανει με
στυλ.