"δεν εχουνε τα λογια σημασια,
τα γραφουμε στο τζαμι αν θολωσει,
κι αν κατι απ'ολα αυτα εχει αξια,
ειναι οι στιγμες που ιδια εχουμε νιωσει"
Μια ανασα.
το απογευμα στην πολη,τα αμαξια ανησυχα
μπλεκονταν στην ηρεμια της βολτας μας.
οπως ο αερας που μας βρηκε για τελευταια φορα μαζι.
και νιωσαμε το ιδιο ριγος.
σαν να ημασταν ενας.
ενας ξενος.
κατηφοριζοντας προς το διαμερισμα του
δυστροπος,
αναθεματιζοντας τον κρυο καιρο που
συναντησε απροσμενα
στο τελος της απογευματινης του βολτας.
αφαιρεθηκα στην βροχη,την θυμηση,
τον αερα που ξεθωριασε το προσωπο σου.
οπως τοτε.
εξαφανιστηκες
χωρις καν να κουνησω το κεφαλι.
μοναχα μια κλεφτη ματια,
διασχιζοντας το τελος του διαδρομου,
περνουσες την πορτα με αναφιλητα.
ετσι αφουγκραστηκα την απουσια σου.
οπως και τοτε.
ο αερας ηταν οξυς.
και ας μην ησουν εσυ.
οπως και τοτε.
εσυ ησουν.
