Ημερα περιβαλλοντος

Ημερες γιορτης,δεοντολογιας και ευπρεπιας.Αναμασιμενες αξιες,επαναπροσδιοριζονται στο συμβολικο,ταξινομοντας την θεση τους σε μια σειρα "καλων" πραξεων.

Εαν λαβουμε πιο σοβαρα υπ'οψιν το εγχειρημα που εγκειται στην διαμορφωση της στασης μας απεναντι στο περιβαλλον,θα δημιουργηθουν αμεσως προβληματικες που πριν δεν ειχαμε καν αντιληφθει.
Σε πρωτη φαση, το ζητημα περιστρεφεται στην δομικη φυση αυτης της αντιμετωπισης.
Θετουμε στην θεση του αντικειμενου κατι το οποιο συμπερικλυει εμας.Σε ποιον βαθμο θα μπορουσαμε να μετριασουμε την ενεργεια μας απενταντι σε κατι που καθοριζει αυτη την ενεργεια;Η ευαισθησια που εχει ως αντικειμενο της το περιβαλλον ειναι μια πτυχη της αυτοσυντηρησης.
Παρολα αυτα η ευαισθησια τουτη δεν εχει σχεση με το αντικειμενο της,καθως αυτο δεν ειναι ουτε καν αντικειμενο της,αλλα μαλλον ο εαυτος της.Αρα μπορει να εννοηθει ως αντικειμενο στο μετρο που ο εαυτος λειτουργει ως τετοιο.

Μια προοπτικη που στηριζεται στην μερα του περιβαλλοντος,εκτος απο το οτι ειναι μακρια απο αυτο που εννοει,επισης ειναι μακρια και απο αυτο που νομιζει οτι εννοει.
Μια αξια που πηγαζει καθαρα απο μια ευαισθησια ή απο μια αισθητικη και συναμα ηθικη αναγκη εχει ως αποτελεσμα την μετατροπη της σε μια μορφικη τυποποιηση και παραμορφωση της ουσιας της απο κοινωνικους παραγοντες.
Μετατρεπεται σε μια μορφη κυρους κοινωνικου,αδιαμφισβητητα ξεγελαει τον εαυτο της και υπερβαινει την υποσταση της, οχι μετριαζοντας την κλιση προς την "κακη" πραξη,αλλα δινοντας βαρος στην "αντιθετη" της,την "καλη".Αυτη η λογικη κινει τα νηματα στον εκφυλισμο των αξιων.Κατ'ουσιαν σε καμμια περιπτωση δεν μπορει να ειναι καλη,αλλα μονο ως προς την αντιθετη της,και για κανεναν αλλον λογο παρα για το οτι δεν ειναι κακη.Ωστοσο αν ξεπερνουσαμε τον στενο αυτον αντιφατικο συνδεσμο,θα μπορουσαμε να πουμε πως δεν ειναι αντιθετη της αλλα διαφορετικη.Πραγμα που σημαινει οτι συμφωνα με αυτη την μεθοδο θα ηταν εφικτο να καταληξουμε στην κριση που ανιχνευει δυο "κακες" πραξεις,ή μαλλον δυο διαφορετικες πραξεις.
Φτανουμε σε ενα αδιεξοδο ως προς την πρακτικη αντιμετωπιση της προστασιας του περιβαλλοντος.Στην ουσια δεν εχει να κανει τοσο με την προστασια του,οσο με την προστασια του εαυτου μας (υπο την εννοια του κοινωνικου κυρους αλλα και του μη αντικειμενου).
Αν παρολα αυτα θεωρησουμε πως το περιβαλλον ειναι κατι Αλλο, και πρεπει εμεις να προβουμε στην σωτηρια του,αυτο δεν εχει να κανει με τα κριτηρια που θετουν υπο το κυρος καποιας νομιμοτητας και δεοντολογιας,τα προνομιουχα κοινωνικα στρωματα.
Το προβλημα εγκειται στα μεσα,που βαση αυτων λεγονται καποιοι προνομιουχοι.
Αυτα λοιπον τα μεσα θα επρεπε να εκλειψουν.
Κατα ποσο θα μπορουσε να πραγματοποιηθει κατι τετοιο ειναι αλλο θεμα.
Αν λαβουμε υπ'οψιν οτι η ιδεα της προστασιας του περιβαλλοντος βρισκεται στην ιδια νοοτροπια που εντασσεται και η αξιακη τοποθετηση των προνομιουχων στρωματων περι προοδου,εκσυχγρονισμου,αλλαγης,πολιτισμου κοκ συμπαιρενουμε πως ειναι δυσκολο αν οχι "αδυνατο" να συμβει κατι τετοιο.


Θα ηταν ενδιαφερον να σταθουμε και στην δευτερη προοπτικη,αυτην του μη αντικειμενου.
Συμφωνα με την τοποθετηση αυτη,σαν πρωτο βημα θα ηταν ορθο να αποδεσμευσουμε την ηθικη απο την αναλυση τουτη.
Ξεκινοντας στην δομιση αυτης της θεσης,η πρωτη κριση προς το γεγονος που εξεταζουμε ενεχει μια παθητικοτητα η οποια θα μπορουσε να φανει καπως παραδοξη.Συγκεκριμενα η κριση θα μπορουσε να εχει ως εξης:"Δεν μπορουμε να ισχυριστουμε οτι γινεται κατι που δεν θα επρεπε".Οχι γιατι δεν εχουμε την δυνατοτητα,αλλα γιατι το καναμε ηδη.Αυτο μας αποδεικνυει την ορθοτητα της θεσης, καθως "παραβαινοντας" την δομικη συνοχη του φυσικου της "δικαιου" φτανουμε στην ουσια της,δηλαδη στην κατανοηση του (εξαλειφοντας την ηθικη).
Η φυση κανει.Η σωτηρια της δεν ειναι κατι που μπορει να επενδυθει.Υγιης λειτουργια της ειναι η αυτοκαταστροφη της.Θα μπορουσε να αντιταξει καποιος εδω, πως μονο η βιολογικη αυτοκατστροφη της ειναι υγιης,και οχι αυτη που εγκειτε στην παρεμβαση του ανθρωπου.
Η αποψη αυτη με βρισκει συμφωνο εν μερη.Αν και εχει καθαρα ανθρωποκεντρικο χαρακτηρα.

Ωστοσο η φυση δεν καταστρεφεται!Η φυση απλα κανει.
Θεωροντας την ανθρωπινη ενεργεια-λειτουργια ως αρνητικη παρεμβαση στην φυση,μπαινουμε σε εναν φαυλο κυκλο.Για να υπαρχει αρνητικη παρεμβαση πρεπει πρωτα να υπαρχει παρεμβαση.Αυτη ειναι και η προβληματικη.
Μενοντας σε αυτην την προοπτικη δεν οδηγουμαστε σε αυτο που "περιμενουμε".Δεν υπαρχει κατι για να σωσουμε.Αυτη ειναι η αληθεια.
Ωστοσο μου κανει εντυπωση,το γεγονος οτι αφου δεν υιοθετουμε αυτην την προοπτικη, αλλα αντιθετα προσδοκουμε κατι (απο εμας;), γιατι δεν το κανουμε;

Ας περιμενουμε λοιπον, ο φοβος και η ελπιδα να μετατραπουν σε αγανακτηση.