ισως/οχι

Το εγω που δεν ειχε εαυτο,
ηταν μονο του,σε μιαν απακρη.στο περιθωριο κοινωνιων και ευαισθητων αισιοδοξων
πεσιμιστων.ο εαυτος ειναι σαν την ψυχη,μπορει και τα δυο μαζι,ισως μια μορφη ανδρογυνου, αυταρκης και πληρης,βαση αυταπατης(παντα).

και αν δεν ειναι ολα σωμα,οι λεξεις ειναι η εξαιρεση.ισως/οχι.
ακομα και ο προφορικος λογος εχει σωμα μεταφορικα και κυριολεκτικα.
και εχει και ψυχη,και θεο,και πιστη.στον βαθμο που μπορουμε (ή θα μπορουσαμε) να τα εχουμε και εμεις.

επισης ερωτευονται,οταν φυσαει,το σωμα τους λοξοδρομει,
μια φυσικη ροη.ο ερωτας.υστερα γινονται νερο,χωμα, ο,τιδηποτε και χανουν το νοημα τους πριν ακομα καλα-καλα ισορροπησουν στην ατμοσφαιρα,
λιγο εξω απο το στομα.

η αναγκη ειναι ερωτας.ο ερωτας αναγκη.
ο καταναγκασμος;ερωτικη πραξη βαση της κυριαρχιας του Δικαιοτερου.

το εγω δεν εχει εαυτο.εχει αντιπαλους με το ιδιο ονομα,μεσα στο ιδιο μορφωμα.
ΧΡΟΝΟΣ.οπως οι στιγμες,πανομοιοτυπες (γραμματικα), η καθεμια τους υπερνικα την προηγουμενη.
ετσι οριοθετειται ο θανατος στην συνειδηση του ανθρωπου,του κοινωνικου οντος,του προλεταριου,του υπουργου και του παππα.

ετσι κλαιμε για τον θανατο,διαχωριζοντας την μορφη του οπως και την σημαντικοτητα του με αυστηροτητα.
Κοινωνικη συνειδηση ειναι κατι θεμελιωμενο σε συγκεκριμενες αρχες,
και κατι πολυ αυθαιρετο.
ε και;

...



λοιπον

το εγω εχει εαυτο,
και πολυ μαλιστα...

τοσο πολυ,

που και το χεσιμο του
το κανει με
στυλ.