Τιποτα πια δεν μας εκπλησει.Γυρνοντας στο σπιτι/ολα οπως πριν,φτανουμε στον προορισμο πριν ξεκινησουμε το περπατημα.γιατι τιποτα πια δεν θυμιζει την βολτα.
και οι ιστοριες μας δεν εχουν αισιο τελος.δεν εχουν καν αρχη,γιατι η βιασυνη να προλαβουμε το αστικο ειναι η μονη μας δραστηριοτητα.μονο αυτο.να προλαβουμε την χαμενη μας ζωη.μην αργησουμε,δεν περπει να αργησουμε γιατι θα χασουμε την καθημερινη απωλεια της ζωης μας.
ολο αυτο το στρες αποτυπωνεται σε μια ξεφτυσμενη εικονα.μια εικονα στασιμη στην οθονη ενος υπολογιστη.τρεμοπαιζει,σαν να μην αντεχει αλλο και να θελει να σβησει...κατι που δηλωνει την αντοχη που τεινει στο τελος της.
ολοι αυτη η διαδικασια,σαν μια κατασταση νυστας αιωνιας,που σε καθηλωνει στο μεταιχμιο του ξυπνιου.μονο και μονο για να μην κοιμηθεις.
τιποτα πια δεν μας εκπλησει.ουτε η τυχαια συναντηση.Και δεν θυμαμαι πια το βλεμμα.
εκεινο το βλεμμα που λαμπει.και ισως θα μπορουσε να καψει ολη την νυστα και την ανια,την βιασυνη και την εγρηγοσρη.ολους τους δρομους.
ολους τους Δρομους.
και ποτε πια δεν θα χρειαζοταν να παρουμε αστικο.
θα αρκουσε που θα ημασταν ΕΔΩ.
6 σχόλια:
Μηπως αν μενουμε διψασμενοι ,ειναι εξαιτιας της δικης μας αδυναμιας να εκτιμησουμε την ιδια την ζωη;Mηπως η αφθονια μας απομακρυνει απο το ανθρωπινο καλεσμα;
gia poia aythonia milas?
η ζωη δεν εχει καμμια αναγκη εκτιμησης.
το καθε τι εκτιμαται πολλες φορες απο διαφορες οπτικες.αλλα αυτο ειναι απλα μια λειτουργια.
γιατι λοιπον να καταδικαζουμε τους ανθρωπους για την μιζερια τους που προκαλειται απο μια κατασταση και δεν καταδικαζουμε την ιδια την κατασταση,και αυτο οχι για καποιον λογο...απλα για να ξεσπασουμε.
και ακριβως επειδη "εκτιμας" μια προοπτικη της ζωης,εχεις την αναγκη να αγανακτησεις βλεποντας την να πνιγεται μπροστα σου.
Ετσι οπως το λες εχεις δικιο.Η ζωη δεν εχει καμμια αναγκη εκτιμησης.Ισως οι πεντε αισθησεις που εχουμε να ειναι ανεπαρκεις.Αν μπορουμε να αλλαξουμε την οποιαδηποτε αρνητικη κατασταση θα εξαλειψουμε ισως και την μιζερια.
Δεν ξέρω αν η καθημερινότητα αυτή είναι πάντα αρνητική. Είναι άνθρωποι που την έχουν τόσο ανάγκη, γιατί αλλιώς νιώθουν αδύναμοι.
Βέβαια, η αμέσως επόμενη σκέψη είναι γιατί να νιώθουν αδύναμοι έτσι. Πολύ καλή, πράγματι.
Το χειρότερο από όλα πάντως, είναι να "μη θυμόμαστε πια το βλέμμα".
prasino liker.
den mporoyme na paravlepsoume thn opoia arnitiki katastash.kai den kserw an kati tetoio mporei na ekleipsei.dioti einai fysi
Vicky
nai,einai anagki na yparxei alla den shmainei pws o,ti yparxei den einai arnitiko kata mia ennoia.
ennow arnitiko thn katastash poy syntelei sthn diki soy fthora,kataptwsh h' o,tidipote paremferes.
Ναι, σαφώς σε μία τέτοια περίπτωση είναι αρνητικό. Νομίζω όμως πως η πλειοψηφία από εμάς, το καταλαβαίνει πολύ αργά ότι αυτή η καθημερινότητα, δεν προσφέρει σιγουριά και δύναμη, αλλά φθορά και κατάπτωση, όπως λες κι εσύ.
Δημοσίευση σχολίου