επεξηγηση τωρα

γραφοντας σου,ενα απο τα ασημαντα κειμενα,που δεν θα σταθουν στα ποδια τους.αναριγω μα να κλαψω δεν μπορω.κριμα που δεν φτανουμε στα ακρα..
στα ακρα της πολυθρονας,χωρις τυχη,μονο αναγκη για κατι αλλο.αυτο ειναι το ωραιο.αυτη ειναι η νεοτητα.γερασαμε μικροι αναπαυομαστε στον ολεθρο της πολυθρονας και του καναπε.
καθως ο υπολογιστης γινεται ο χρονος και ο τοπος,ατελειωτες αναταραξεις ζωγραφιζονται στα ματια μας απο ενα κοσμο που βραζει,και μεις απαθεις αισθανομαστε την ανακουφιση και την ακτινοβολια να μας καθηλωνει στο παρελθον των αργων εικονων.
ακομα να σωπασει το ηφαιστειο,οσο περπαταμε νιωθω πως φουντωνει και αραγε γιατι;
γιατι ο συνειρμος ειναι μνημη και η μνημη ειναι λαδι στην φωτια.
για λιγο το χαος στο μεσο του δρομου.
ισως ξαναυπραξει ζωη ισως να βρουμε αλλον γαλαξια.
ακουσα τον ηχο του κινητου σου.αλλα δεν εισαι εσυ.και οταν το εσυ περικλυει πιο πολυ απο ενα,τοτε νερωνει το κρασι μα το μεθυσι πιζει.
και ετσι ολο ξεχνας τον πονο και ας ειναι πιο βαρυς.
"τι να σου πω,τι να σου πω αφου σου τα παν αλλοι σου αφησαν ποδια και ουρα σου πηραν το κεφαλι"

και τι σημασια εχει ο,τι και αν ειπωθει;αφου εσυ εχεις το κλειδι ,ξεκλειδωσε την πορτα και φυγε.
και μην φοβηθεις,
δεν θα ακουσω τι θα πεις,
και τι θα ζησεις.
ο θανατος δεν ηρθε ,ηταν παντα εδω,γι αυτο ο ηλιος που ζωγραφισες με τα ματια σου εκαψε
το τελος



Ετικέτες: Ασχημα κειμενα