Ο ήλιος, το παγκάκι και η έλλειψή τους

τριγυρνάμε στα μπάρ,τις ανείπωτες ώρες, χωρίς μέτρο εκτινασσόμαστε στις ριπές των εκστατικών μας παθών. Καθώς η Ιστορία περνά απο το ουίσκι και το κρασί μας,

ξερνάμε την ταξική μας συνείδηση και γινόμαστε τρελοί.

Απο τις μεγαλύτερες αδυναμίες που εχω συναντήσει στους ανθρωπους ειναι η άρνηση της ταύτισης τους με τα ζώα.η αυταπάτη της ανωτερώτητας και της ευγένειας,η μετρίαση των παθών με κατι αλλο (απο αυτά).

Γι αυτό συνήθως συναντάμε νεκρούς στον δρόμο ή στο δωμάτιο.

(ίσως να φταίνε οι ταινίες του χόλιγουντ - τρόμου)

αφιλόξενοι πλανήτες γίναν οι μνήμες μας, και το βλέμμα ειναι στραμένο στο έδαφος, ίσως για να μας θυμίζει to πού τεθήκαμε εκ των πραγμάτων, ή απλα για να ορίσει την υπαρξή μας με άυτον τον τροπο, αφήνοντας τον λεπτό υπαινηγμό (της) πως μας κοιταζει στα μάτια.

δεν γνωρίζω αν είναι επικίνδυνος ο πληθυντικός αυτή τη στιγμή,

πάντως εμείς σταθήκαμε αμήχανοι χώρις λέξεις, με το χαμένο βλεμμα,γνέφοντας αθόρυβα το αδιάφορο "γειά"//////

ύστερα απο λίγο κατηφορίζοντας,

βυθιζόμενοι στην επίγνωση ή καλύτερα στην αναγνώριση ή και την δημιουργια της παρελθοντικής εικόνας, αναζητήσαμε τον έρωτα στο κενό που μας περιέβαλλε με μια εχθρική διάθεση.

είχαμε καιρό να αναρωτηθούμε για το κενό.

ισως αυτό δημιουργείται όταν φθάσουμε εδώ,

(κ αν αυτό είναι συνείδηση),

δέν είμαστε πρόθυμοι να το εξαλείψουμε,

διότι γνωρίζουμε πως ειναι αδύνατο.

δεν υπάχει τρόπος πιά να σου δείξω τον ήλιο ,

και αυτό,

όχι επειδή δεν υπάρχει το τοπίο,

αλλά ματαιώθηκε η σκηνή.