με τα παντα.
καποιος στον δρομο τραγουδαει, καθως αφηνεις πισω σου την τελευταια στιγμη και ελπιδα,
να κοιταξεις κατω.
αποφευγεις τη γη και ετσι κοιτας τον ουρανο.ή απο συνηθεια ειτε, ή.
και αργεις
στον δρομο
που δεν βγαζει
παρα μονο σε σταθμους
ηδονης και θανατου
στο πρωτο ανθισμα
ανασαινεις
καθε φορα
με την ιδια ορμη που πεθαινεις
2 σχόλια:
Πολυ χαιρομαι που οι εξουθενωμενες βαλιτσες εφθασαν σε αυτο το πολυ γλυκο μερος.Βεβαια θα κρατησε πολυ το ταξιδι.Απ οτι βλεπω Φεβρουαριο ξεκινησες και με τετοια βαρκα επομενο ηταν να καθυστερησεις.Ειναι ενας σταθμος διαφορετικος απο τους αλλους.Οχι μονο ηδονης και θανατου οπως λες.Κατι υπαρχει αναμεσα σε αυτα τα δυο ακρα.Αναζητησε τα και αφησε ελευθερο τον εαυτο σου να τα γνωρισει.
Hλθε το καλοκαιρακι προς τα εκει;
Oλα καλα;
Δημοσίευση σχολίου