inevitable fall

τόσες ιστορίες και εικόνες

διαγράφουν το ίδιο

ο κάδος πάνω στον άλλο κάδο

καιρό είχα να επισκεφθώ το μέρος αυτό

και όλα ήταν διαφορετικά

πέρασα μια ζωή

και ήρθαν στο μυαλό μου τα κύματα

κι αν η ζωή είναι εικόνες

θα θελα να κρατήσω την δική σου

και ξέρω πως δεν γίνεται

ούτε θα έχω την ανάγκη κάποτε για κάτι τέτοιο

αλλά τώρα ξέρω ότι έχω την ανάγκη να κρατήσω την εικόνα σου

χωρίς λόγο

να εξυμνήσω την διάρκεια

να μιλήσω την συνέχεια

θέλω να γείρω στο πλάι σου

και ο χρόνος να μην υπάρξει

για όσες στιγμές θελήσουμε

δεν περιμένω

να εκφράσω την επιθυμία

αυτή τη στιγμή μιλάω

δεν είναι ποίηση η ανάγκη

ποτέ δεν ήταν και πάντα

θέλω τόσο την λύτρωση

που ίσως εσύ και πάντα εσύ

ίσως εσύ και πάντα εσύ

διαγράφοντας λόγια προσδίδω συνοχή

ξέροντας πως δεν θα σου πω την αλήθεια

δεν έχω τον τόπο να σταθώ

για να σε αντικρίσω

ξέρω πως δεν θα σου πω την αλήθεια

διστάζοντας και μη

δεν ξέρω τι θα βρω

και αν το άγνωστο είσαι εσύ

είναι αυτό που φοβάμαι

για λίγα λεπτά η σιωπή κι ύστερα πάλι

μια νέα ανάγκη καθόλου ίδια.

καθόλα ίδια

χωρίς όνομα

με το ίδιο όνομα

στριφογυρνάει

και σιγοψυθιρίζει την ανατολή

κι ίσως την

πραγμάτωση

που όλη κρύβεται

σε σένα

όχι σε σένα

αλλά στην ένωση

όχι στην ένωση αλλά σε σένα

και ύστερα όλα απο την αρχή

όχι απο την αρχή

απο την αν-αρχή

πλευρά του κάτι

όχι του κάτι

του ούτε κάτι

συγνώμη

είμαι αδέξιος που σου μιλάω

απο τόσο μακριά

που ούτε καν εσύ φαίνεται οτι είσαι