τελος.
στον γκρεμο.
Η μνημη και η ενορμηση,
το παθος,συγχηση,
η ανια κοχλαζει
ελπιδα για κατι.
το ονομα της με κοιταξε,
σκαρφαλωσε στο δεντρο
και υστερα επεσε.
πεταξα την δυσαρεσκεια στον τοιχο.
εσπασε
Μακαρι.
μα οχι.
ειναι ακομα εκει.
βελονιζει το μυαλο μου,
ψυθιριζει την ανατολη
ξεθαβει την κολαση,απο κατω,
απο κατω, απο κατω, απο κατω,
απο κατω, απο κατω,
γερναει, την νυχτα,ασελγει στην ανια...
Για λιγο ευφορια,
..μα οχι..
δεν εξαυλωθηκε η <<μορφη της>>,
ουτε το αυλο λησμονηθηκε...
μη-τελος.
