Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Σταθμος




Ερχεται,το νιωθω
τριγμοι ακουγονται απο βαθια
το χερι μου αρχιζει να τρεμει.
κοιταω προς το ερεβος
αναριγω,περπαταω σιγανα,

αναμενω το τελος της διαδρομης
και αναγκαζομαι να ακουω
τις κραυγες της πορτας.

Το νιωθω,πλησιαζει,
το φως του κρυβεται
πισω απο το σκοταδι της κουζινας
και ανμειγνυεται στα ονειρα μου...
κινειται καλπαζοντας
και σερνεται αργα
γεννωντας εκκωφαντικους,
συρομενους ηχους και στριγγλιες.

Το αισθανομαι...
Η ψυχρα στο αιμα,
η ψυξη στα κοκκαλα.

Σε λιγο ισως κοπασει.



Αλλος ενας ανυποπτος φοβος
διαπερασε τα οστα μου σαν τρενο...

9 σχόλια:

Giannis Konstantinidis είπε...

Με εντυπωσίασε το ποίημα.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ έτσι τις σκέψεις, σαν τρένα...

Vicky είπε...

Πέρασε όμως..

Το περίεργο αυτό αίσθημα (για μένα).

:)

Alkyoni είπε...

μάλιστα..
πολύ καλό
άλλη μια όμορφη ανακάλυψη σήμερα στα μπλογκ
καλή σου μέρα
:)

prasino liker είπε...

To τελος της διαδρομης μπορει να επιφυλασει μια γλυκεια εκπληξη.
Η ψυχρα στο αιμα αυτοματα θα γινει μια ζεστη σοκολατα,οσο για την ψυξη στα κοκκαλα θα λιωσει και θα κινησεις ολα σου τα μελη για να αγκαλιασεις αυτο που περιμενει.
ΟΧΙ Μαυριλες.

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

δεν κανω λογο για "μαυριλες".
μιλω απλα για πραγματα που συμβαινουν,
καταστασεις που μας βρισκουν αφηρημενους και χαμενους στην δινη μας.
σκεψεις που πηγαζουν απο ατοφια συναισθηματα βρεγμενα απο το αιμα,
και εκρηγνονται
χαρασοντας τα ιχνη τους στις αδιαφορες στιγμες της ασυνεχειας.

δεν ηταν τιποτα παραπανω απο μια μικρη διαδρομη..
(απο το δωματιο μου στην τουαλετα.)
η μοναξια καποιου που ζει στο σπιτι του.
και οι στοιχειωμενες φαντασιες,αναμνησεις και ενορμησεις που περιτριγυριζουν τον χωρο και τον ενδοκοσμο.
μεσα σε αυτην την ατμοσφαιρα της (καθημερινης) πραγματικοτητας,
οι φοβοι αστραφτουν στις σκεψεις μας, οπως τα ονειρα μας στο υποσυνειδητο.
δεν τιθεται θεμα,
απλα συμβαινει..
και αυτο που κανουμε επειτα ειναι να το
μετατρεπουμε σε ομορφα λογια για να περναμε την ωρα μας.

Γεια σου Μερα

prasino liker είπε...

Moναχικες ψυχες οτι και να κανομε .Φοβομαστε για τον φοβο του αγνωστου και γι αυτο το μετατρεπομε σε ομορφα λογια.Οχι για να περναμε την ωρα μας.
Γλυκος ο χαιρετισμος.Γεια σου μερα.

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

ο,τι κανουμε το κανουμε για να περναμε την ωρα μας,γιατι δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως.

αλλο αν το οριζουμε ως κατι αλλο.
δινοντας του νοημα και εξηγοντας το με διαφορες προκαταληψεις.

Haris είπε...

Μερικές φορές τα τραίνα είναι τόσο αληθινά, που μετά νιώθεις τόσο πατημένος και λιωμένος, που πάντα θα τις νιώθεις πάνω σου τις ράγες...

oneiroparmenh είπε...

Πολύ εύστοχη η παρομοίωση του φόβου με ένα τρένο...

Πολύ μου αρεσε αυτό το ποίημα...

Καλησπέρα...