Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

στις εγκοπές
στους απίθμενους ήλιους

το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νού ήταν το ξεχείλισμα του μελιού
το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νού ήταν το μέλι

και ύστερα
αναρριγώ όπως παλιά
μπροστά στην ζέστη των ματιών
μεσα στο καταγάλανο φώς των πλανητών.

και όλα ξαναγίνονται

σαν να έπεσε ένας κομήτης
και ξαναδημιουργήθηκε ζωή

αν πάντα αγαπούσα την ελπίδα
τώρα πια αρχίζω και την ερωτεύομαι




4 σχόλια:

prasino liker είπε...

Υπεροχα λοιπον.Εξαλλου οτι αγαπαμε φευγει,αλλα ξαναρχεται να μας βρει μεταμφιεσμενο,ειναι πια ενα κομματι απο τον εαυτο μας.
Γινομαστε θλιμμενοι, μετα ακομα πιο σοφοι ,για να ανακαλυψουμε το αληθινα Ωραιο.
Να ευχηθω ενα χαμογελαστο και πολυτιμο Σαββατοκυριακο.

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

ευχαριστω πολυ
ας ειναι αληθινα Ωραιο αυτο το σαββατοκυριακο για ολους

Vicky είπε...

Ωραία η αναγέννηση, μα πολύ επικίνδυνος ο έρωτας της ελπίδας.

Καλησπέρα

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

γεια σου βικυ.
ισως ειναι επικινδυνος.
αλλα και τυφλος.