η υπαρξη ζωης σε εναν πλανητη ειναι οπως η βρομια (μουχλα) πανω στην πετρινη παλια βρυση του χωριου

κατηφοριζοντας στους οριζοντες που διαγραφονται στην πλατη των βουνων, λιγο πιο περα απο την ναουσα.οι κορυφογραμμες μας εδειχναν τον δρομο και ο δρομος γινοταν πιο γλυκος.

φτασαμε.

η πετρα με το ξυλο,

το κρυσταλλινο κρυο και η ζεστασια της φωτιας.

οχι δεν ειναι εκδρομη.ειναι η επιστροφη μας.

τα καλντεριμια και οι καστανιες,

τα δεντρα και τα πουλια μας μιλουσαν με μεγαλο ενθουσιασμο.

παει τοσος καιρος ..

ο εαυτος μου, που ειχα αφησει με τα κλαδια γερμενα στη γη,

ειχε ξεχασει την φυλλωσια του, σαν να μην την εβλεπε πια,

μα οταν ειδωθηκαμε ενιωσα την δροσια της στο προσωπο.

απο το παραθυρο.

εβλεπα την ζωη να ανασαινει και να ζαλιζεται απο την τρελα της ηδονης της

τοσο "αθωα",

τοσο "προστυχα".

τοτε καταλαβα οτι τα δεντρα ηταν πιο ανθρωπινα

και ερωτευονταν με μεγαλυτερο παθος,

χωρις κανονα.

και πως η τεχνη τους δεν υπηρξε

η τεχνη τους δεν υπηρξε

γιατι δεν τους ελλειπε τιποτα

ουτε η αγορα

ουτε η αγορα υπηρξε

γιατι ηταν απο μονα τους σοφα

αυταρεσκα

και εξαρτημενα

το ενα με τ' αλλο

το ενα απ' τ' αλλο

ερωτευμενα

το ενα με τ' αλλο

το ενα απ' τ' αλλο

στην απλοτητα της αλλυλεγγυης

στην πολυπλοκοτητα της "αλλυλεγγυης"

του χαους και της συμβιωσης

ετσι που ολα μαζι ηταν ενα τραγουδι

και ενας πινακας

σκεψεις τυφλες και παθη

ανθρωπινων αδυναμιων

νοσηρα καλλιτεχνιματα

πανεμορφα και επιβλητικα

οπως αυτα που αγαπησαμε

λεμε πως ορισμενοι ειναι νεκροι

κανουμε αναφορα στους νεκρους

καποιοι ειναι νεκροι

η δυστυχια μας πηγαζει οντως, απο το οτι οι νεκροι μας εξουσιαζουν

αλλα η ουσια της βρισκεται στα αντικειμενα θαυμασμου μας

η ουσια της καταπτωσης,

της νοσηροτητας,

του πεσιμισμου,

της απογνωσης μας

βρισκεται

στο "αυτονομο" πια

εργο.

στο κειμενο.το οποιο μετα την γεννα, αυτονομειται απο τον δημιουργο του

και διχοτομειται ξανα σε απειρα μορια.

πως θα μπορουσε αλλιως;

στο ιδιο συμπαν

πως θα μπορουσε αλλιως

να ειναι;