Και ποια στιγμή δεν κατάπια ; και μέσα της βυθίστηκα μονάχα για τόσο,
όσο η αξία της ζωής μου ;
ποια γυναίκα ;
ποια δεν ήταν ;κι αν δεν ήταν;
όλες ήταν .
η γυναίκα που στάλαξε στο βάθος το κορμί της.
και με το χέρι της ζεστό,
χάιδεψε το νωχελικό, αδιάφορο κενό
και η θάλασσα
σαν να ταν η ίδια (pantote)
με το πρώτο βλέμμα σου
στις άκρες των ματιών, η αλμύρα και
τα κύματα στον ορίζοντα
και όλα όσα μπόρεσα να αγαπήσω
και όσα δεν αγάπησα
ήταν όλα εκεί
στο ίδιο σημείο
στο ίδιο
σύμπαν που ανατέλλει
ανάστροφα με άξονα το μηδέν
και το εκστατικό χάος
η ελπίδα, η πτώση
4 σχόλια:
Nιωθω οτι οι περιφερομενες βαλιτσες μετα την διαδρομη προς το μαγευτικο εξοχικο τοπιο,εχουν εγκατασταθει στο δωματιο με την τεραστια Βιβλιοθηκη.Εκει πανω στα ραφια,αναμεσα στα βιβλια πεταει η τρυφερη ψυχη σου.Ψαχνει για σελιδες γλυκες,γεματες απο παθος ,γεματες απο θησαυρους.Εκει η θυελλα κοπαζει.Ο χρονος δραπετευει και με μια απιστευτη γαληνη αρχιζει το ταξιδι ξανα.
Υπεροχο το βιντεακι!!
Καλο σου βραδυ.
Σε λιγο καιρο ξεκινανε το ταξιδι τους για πιο ζεστα μερη οι γερανοι.Περνανε καθε χρονο ακριβως πανω απο το σημειο που κολυμπαω.Παντα σκεπτομαι αν ειναι τα ιδια πουλια με τον προηγουμενο χρονο.Αραγε θα τα καταφερουν και αυτη την φορα;H θα υπαρχει η αναποφευκτη πτωση καποιου η εμενα.
kalhspera :)
Όλα μ'αρέσουν εδώ μέσα.
Μπλε έχεις, ωραία πραγματάκια γράφεις, our ceasing voice έχεις.
Καλή ανακάλυψη και του λόγου σου.
Καλημέρα :)
Δημοσίευση σχολίου